Еден јуни зборувам со татко ми. Ме прашува: „Што те мачи? Какви проблеми имаш?“ Прашува тато загрижено, но и претпазливо.
„Математика, унгарски и биологија“ нервозно набројувам. Панично додавам уште колку писмени и контролни тестови имам до крајот на годината. „Уморна сум, поспана сум. Нема шанси се да научам. Сè уште ли да ги расипувам овие оценки што ги имам?“ – кукам, цимолам, вриштам… Се обидувам да добијам малку сожалување…
По мојот долг монолог, тато се претвора во психолог. Додуша, сесијата трае малку пократко, но е бесплатна и повеќе наликува на мотивациски говор на спортски тренер.
„Нале, знам дека ти е тешко, но… толку напорно работеше цела година, не се откажувај сега… собери сили и дај се од себе… Труди се колку што можеш. Ова не е време за кревање раце. Останува уште малку до крајот на учебната година. Ќе видите колку ќе бидете горди на себе…“
„Добро“, одговорив кратко.
Така го завршивме разговорот. Го држам телефонот во рака, гледајќи ја книгата пред мене, почнувам да зевам, а додека се проѕевам, солза ми се лизга по образот. Утре имам напорен ден, а веќе не можам да гледам. Ми се измеша материјалот, убедена сум дека не знам ни што знаев дека некој како да ме разбудил ноќе. После десетина минути решив да и се јавам на мајка ми. Можеби таа ќе може да ми го промени расположението. Почнувам со истиот жален глас и истиот лелекав текст како со тато.
„Не можам повеќе да го правам ова…“
Еден весел глас ми одговара „Шшш…?“
„Да учам…“
Таа во истиот тон „Шшш…?“
Набрзина почнувам да набројувам „Па утре имам контролен тест и писмен и задутре пак и цела недела ми е катастрофа… И јас сум премногу уморна и многу ми се спие“ и таа ме прекинува и мирно ми вели „Па, оди спиј“.
Продолжувам, решена барем малку да ја изнервирам, „Не можам. Треба да учам“.
Една тотално вознемирена мајка, која не треба да биде природна состојба, прашува: „Добро, што е најлошото што може да се случи ако легнеш да спиеш?“
Јас, сега уништена, на работ на солзи, изговорив малку изнервирано „Па, нема да добијам петка“
Како да слушнала добра шега, слушам од телефон, ми рече „Спиј дете“. Нема да плачеш поради оценки, нели? Кому му е гајле за четворка“?
Тивко реков „Мене“.
Не се чувствував подобро. Сè уште бев уморна, немав желба да учам, но сега бев и исцрпена. Значи, не сум ни за учење, ни за спиење… тапкам со прстите на масата… Гледам во телефонот и размислувам да се јавам на друга личност која би ја споделила мојата болка со мене.
Среќа, баба ми одговара на повикот и веднаш има сто прашања: „Како си? Што правиш? Што има ново? Дали си добро? Што јадеше денеска?…”
Разговаравме за се и сешто. Меѓу другото и велам дека имам многу обврски и дека сум уморна, а таа почнува да плаче. Сега ја тешам -„Не е страшно, ќе прочитам уште малку и потоа ќе спијам. Не грижи се, супер сум. Ќе ти кажам што добив“.
Така, ја завршувам церемонијата и си помислувам: „Иако се чувствувам виновна што ја растажив баба ми, некако ми е драго што некој се сожалува и за мене. Всушност, тоа е се што ми требаше“.
Јуни е некако чуден месец. Во јуни се прават пресметки, се цртаат линии, се прават пресеци, се пресметуваат просеци… Семејствата се нервозни и сите се прашуваат каде згрешиле. Не се дозволени повторувачи пред нивните очи. Родителите се лути на децата и на наставниците и на целиот свет, освен, се разбира, на самите себе. Децата даваат ветувања дека следната година ќе бидат многу подобри. Но, најлошо е за оние кои се најдобри. Работат напорно цела година, а од нив се очекува секогаш повеќе, уште подобро. Одличниот успех е зададен. Тоа им доаѓа природно. А натпреварите и наградите се занемарливи ако не се за прво место. Дали се чувствувате како родителите дека никогаш не сте задоволни со своите деца? Најтешко е да стекнете почит од сопствените родители.
Со години, особено во јуни, има помалку љубов. Децата ги снемува, бегаат од дома, користат дрога, скокаат од мостови… И тоа не е затоа што стравот од родителите е поголем од стравот од смртта. Тоа е тага. Немирот е што не сме најважни, најсакани, без разлика на се. Тоа е доживотна казна без условна слобода. Го мразам јуни. Страдам од јуни. Ме плаши.
Во јуни прочитав објава на една социјална мрежа: „Некому му е важно да сум добар, некому е поважно да сум добро“. Размислете…
Татко ми е во право. И мајка ми е во право. Но, баба вели дека семејството и здравјето се на прво место. Не е ниту работата, ниту училиште. Ако семејството е силно, се ќе си дојде на свое место. Таа вели и дека се се случува со причина и во вистинско време. Треба да се обидете, но никогаш да не очајувате. Постојано ја спомнува приказната за момчето кое не успеја да ја заврши годината. Момци од неговата генерација по завршувањето на средното училиште заминале во војска. Во таа година започна војната во Југославија. Некои никогаш не се вратија.
Пред вас сум совладана од незадоволство, кажете нешто грдо, тешко и болно за животот, размислете колку вреди просекот на вашето дете за некои многу полоши последици. Можеби детето ќе падне на темата, но вие ќе паднете на тестот на животот. Една долга прегратка, споделување на тага и одговорност, но и добар план прават чудо.
Пишува: Наталија Томиќ, 18 години
Извор: Detinjarije.com
