Еве зошто ова зголемување не само што не е лошо, туку е и добредојдено:
1. Дијагнозата не значи „патологизирање“ на нормалноста — туку препознавање на реални тешкотии
Кога некој добива дијагноза за аутизам, тоа не значи дека се прави „од мува слон“, туку дека конечно се валидира нешто што многумина со години го чувствувале — дека нивниот начин на перцепција, размислување и комуникација е квалитативно различен и дека им е потребна специфична поддршка.
Оние што тврдат дека се работи за „медикализација на човечката варијација“ често не ја разбираат разликата меѓу нормална разлика и значајна попреченост. Аутизмот не е едноставна разлика во личноста — туку развојна состојба која може да предизвика сериозни тешкотии во општество кое не е прилагодено за невроразлични луѓе.
2. Зголемувањето на дијагнозите не е „алармантен тренд“, туку резултат на подобро разбирање
Дијагностичките критериуми за аутизам значајно се проширија од 1980-тите наваму. Претходно, многу луѓе кои биле реално аутистични биле „невидливи“ за системот — особено девојчиња, жени, етнички малцинства и лица со просечна или висока интелигенција.
Зголемувањето на дијагнозите е поправка на историска нееднаквост, а не медицинска хистерија. Не гледаме „епидемија на аутизам“, туку поуспешно препознавање.
3. Аутизмот е биолошки реална состојба, а не измислен општествен конструкт
Некои коментатори сугерираат дека психијатриските дијагнози се „модни“ или „социјално конструирани“, што е длабоко проблематично кога станува збор за состојби како аутизмот — кои се поддржани од обемни генетски, невронаучни и клинички докази.
Негирањето на биолошката основа на аутизмот всушност го отфрла трудот на стотици научници кои направија револуционерен напредок во разбирањето на состојбата — и може да доведе до враќање на дискредитирани и штетни идеи (како т.н. „ладни мајки“).
4. Дијагнозата отвора врати, не затвора
Во физичката медицина, дијагнозата често значи лоши вести — болка, неизвесност, понекогаш прогресивно влошување.
Но кај аутизмот, дијагнозата е често ослободителна. Таа им овозможува на родителите да ги разберат своите деца. Им овозможува на возрасните да ги деконструираат децении вина и отуѓеност. Таа не е етикета, туку клуч до ресурсите, прифаќањето и самопочитта.
5. Циничниот тон е показател за културна стигма, не за реална загриженост
Кога се зборува за „премногу аутизам“ со таков презир, често не се зборува за бројките — туку за негодување околу тоа што сè повеќе луѓе бараат (и добиваат) поддршка, легитимитет и глас.
Токму затоа критиките често ги следи имплицитно обвинување:
- Дека родителите манипулираат со дијагноза
- Дека училиштата се „измамени“
- Дека дијагнозата е изговор, не реалност
Ова е длабоко неетично, особено ако знаеме колку е тешко навистина да се дојде до формална дијагноза — и колку таа може да го подобри животот.
Заклучок: Зголемувањето на дијагнозите за аутизам не е аларм, туку добредојден сигнал дека конечно гледаме она што отсекогаш било тука
Оние што го нарекуваат тоа „дијагностичко лазење“ всушност ја гледаат невидливата популација конечно како станува видлива. А тоа е напредок. Дијагнозата значи признавање на реалноста, отворање врати и рушење на стигмата.
Извор: The Guardian
