Здраво ТРН аудиториуме!
2025 беше многу интересна година, на големи врати почна да се враќа minimal house, disco punk и proper techno like back in the days. Иако имаше сериозен предизвик да се слуша вистинска музика, а не AI бендови и ужас Dj-и што освен самодоверба неосноваана немаат ни тронка слушано музика. Среќа има сеуште артисти што свират и создаваат 🙂 И многу многу бучна и бунтовна гитарска музика. Мене музички ми беше фантастична година, успеав да ги фатам на концерт LCD Soundsystem после многу години повторно во Европа, чудото од бенд Turnstile, меланхоличните Даблинци Fontaines D.C, неверојатниот продуцент Joy Orbison, а и Massive Attack не посетија повторно во Скопје. Пуштав на разни локации и невообичаени места: свадба, кафетерии, свечен ручек, изложба, приватни журки итн. Фала до сите што ме букиравте, прекрасно си поминав. И фала до сите што бевте дел од тие музички уживања.
Се пробав, работев и на комерцијално радио – не беше лошо. ОК, музиката ме убиваше и често ми пишувавте: Абе, што е со музикава? 🙂 Не беше до мене :)))
Ќе биде предизвик да одвојам по 5 омилени (имам листа од 65 албуми) меѓутоа вака би звучело тоа. Текстот ќе го пишувам на Скопски тоа е мојот начин на изразување. (Дали Скопје е начин на кој ќе не снема? Стих од ХАХАХА од Колку можеш назад да се вратиш).
Топ 5 албуми странски кои ја одбележаа годината
- Blood Orange – Essex Honey
Петти албум на мултиталентираниот Devonté Hynes, смирена атмосфера, тивко оплакување по мајка му со етерични мелодии, џез-соул и поп слоеви и гости како Zadie Smith и Caroline Polachek. Предобар видео спот на The field и носталгично навраќање на почетоците кога се возело по неколку часови за добра журка. Од мрачно до groovy, идеално за интроспективно скопско попладне или како што умеам често да кажам: Радост во тагата. - Leon Vynehall – In Daytona Yellow
Дечко е на Moxie како што го викам јас 🙂 (сега веќе сопруг) чудото од Енглеска. Неверојатен продуцент кој што не работи само електронска музика него и е виновник и за доста нов UK современ хип хоп. Албумов е полн со break bit, диско, хаус отсвирен на аналогни синтисајзери и жива енергија што те тера да се движиш – свеж, сончев и клубски. Неверојатно е колку се има наслушано музика од минатото дека на моменти звучи као рани 2000 и предобри вокали. Звучи како возбудливо возење во жолт сончев ден буквално ослободување од перфекционизам и прегрнување на ранливоста. Жолтата боја во насловот (bright, сончева) симболизира трансформација преку “пукнатини” во себе, инспирирана од Leonard Cohen: There is a crack in everything, that’s how the light gets in. Vynehall ми е ептен на wishlist да се гледа во живо бидејќи настапите му се неверојатни со еден тон опрема (не колку Орбитал и Underworld ама доволно :). - Turnstile – Never Enough
Иако ги третираат како Hard core-punk и се многу осудувани дека се вон сите шаблони они се многу повеќе од тоа дури нивна песна идеше на модна ревија на еден преголем бренд. Чудото од Балтимор, ама буквално чудо. Социјално освестени, емпатични и експлозивно енергични што те вивнуваат веднаш, мosh pit или непрекинато урлање. Никогаш “доста” е вистинско, со рифови што крцкаат и вокал што вика за повеќе. Бендот кој што ја направи првата шутка и crowd surfing на tiny desk сесиите во NPR радио. Бендот кој што не престанува да е на турнеја, а и мој добар другар работи со нив и не знам како да го опишам овој нивни трет албум, едноставно никогаш не сакаш да заврши. Имаат и одлични видео спотови и визуелно се фантастични. Ако ви се пружи прилика да ги гледате во живо и да влезете во шутка за прв пат деф ова е бендот. Never enough е деф мојата песна омилена за годинава! Клучниот момент “It’s never enough, never enough love” се повторува опсесивно, како мантра за емоционално исцрпување – дури и кога си “in the right place, at the right time”, потонуваш. Brendan Yates го пее со френетична енергија, поддржано од cello од Devonté Hynes (Blood Orange) за контраст меѓу хаос и ранливост. Текстовите на Never Enough се сурова исповед за внатрешна битка – можеби за моменти на бегање од себе, постојана параноја (“Never let your guard down”) и фрустрација од циклусот на незадоволство но сепак полни надеж. Самоомрза vs. љубов: Потрага по валидација што никогаш не доаѓа, исповед за перфекционизам и burnout. - Dj Koze – Music can hear us
Долго очекуван албум од Германскиот Deep house мајстор. Четврти студиски албум по седум години од Knock Knock. Човекот кој што направи меѓу првите соработка со Roisin Murphy. (Moloko). Music can hear us – soulful вокали и органски ритми што те носат во интимен и емотивен транс. Албумот е назад кон корените на Dj Koze, идеален за доцна во ноќта кога сакаш топлина ама знае и да удри на подиум. 15 песни, со гости како Damon Albarn (Pure Love), Sophia Kennedy (Der Fall, Die Gondel), Soap&Skin (A Dónde Vas?, Vamos A la Playa), Arnim Teutoburg-Weiß, Ada, Sofia Kourtesis и Markus Acher од The Notwist. Синглот Buschtaxi и те како е лудило за на подиум. Албумот е прогласен за Топ 4 во Германија, со пофалби за политичка порака (одразува болка, еуфорија, барања), но некои го сметаат помалку рафиниран од претходниот. Космички ролеркостер низ планети, од тропски поп и меланхоличен ambient до психоделичен хаус и doo-wop уживање. - Rosalia – Lux
Шпанскoто чудо се враќа со луксузен поп-фламенко фјужн, драматични вокали и продуцски смелост и гламурознот во ера кога креативноста е на раб на тонење и секој мисли дека е креативен со AI. “Lux” е светлина во хаосот. Барокна опера, фламенко, електронски басови, хаунтинг вокали и оркестар – смела мешавина на класика (многу луѓе што слушаат класика се сгрозени од миксот на класична и поп музика), и звучи многу експериментално, со гости како Björk, Yves Tumor и Yahritza y Su Esencia. Lux обработува теми од денешницата: Борба со Бог, секс, љубов, предавство, смрт и слобода – “Who could live between the two: first love the world, then love God?” од Sexo, Violencia y Llantas; diatribes против неверен партнер во La Perla. Театарско искуство би рекол и се надевам дека ќе успеам да ја гледам на турнејата во 2026. Најдобро оценет албум на 2025 (Metacritic #1), 9/10 од Euronews, многу пофалби за револуционерна визија и Spotify рекорд (42M стримови првиот ден).
Топ 5 албуми домашни кои ја одбележаа годината?
Сите овие албуми се современа македонска музика која што комплетно можам да кажам дека е светски производ не само локален! Поддржете ги купете ги на диск, винил, мп3. Одиме без некој посебен редослед исто како и странските.
- Дина Јашари – Растенија без корен
Низ годиниве сведочам на многу талентирани луѓе кои што создаваат прекрасна музика. Дина Јашари и другари се едни од ретките што емотивно ни ја доловуваат денешницата и даваат некоја надеж у целиот хаос (барем мене). Меланхоличната атмосфера и нежноста на музиката за момент ме тера да застанам, замижам и да уживам. Нежни и многу силни песни Дина отворено пее и вади на површина лични дилеми, стравови, емотивни состојби, со текстови кои се премногу искрени на моменти. Со години им зборев на Дина и Лука ајдеее кога плоча ајдеее!! И дојде денот! Заедно имавме прилика да го слушнеме test press-от на Растенија без корен. (Омилено нешто ми се цвеќиња од кога немам куче дома). Иако имам неколку хитови од албумов и ја слушавме неколку пати плочата некои и те како ќе ги пуштам многу често. (Тие што ме слушате кога пуштам плочи знаете дека Бои е неизбежна многу често во моите винил сетови). Доколку не сте го преслушале албумот обавезно.
- Пиколомини – Може и така, драги
Четврт албум на Пиколомини, интересно е дека е ова артист што свири се сам, и сеуште го чекам моментот да го видам да свири со бенд, да беше во Енглеска кога го издаде From subway to my way (мој омилен негов албум) сигурно ќе свиреше некад со Arctic Monkeys. Овој албум е посветен на нашите другари што не напуштија прерано: Мирко Попов, Филип Митров и Иван Илиев – Бано. Слава им. Текстовите се многу убави и буквално обожавам да го слушам додека одам да го пијам својот втор или трет shot espresso газејки на Скопскиот асфалт. Би можел да напишам повеќе меѓутоа самиот автор многу добро го има објаснето својот албум па нема смисла да не направам copy paste на целата таа воздишка:
За заминувањето на саканите и за вечното враќање, за сите отпечатоци врз нас што не се вадат. Дека таму живеат.
За едно цвеќе што на парно расте и од прозор посматра како ветрот сурово се справува со лисјата, негови браќа и сестри.
Општество.
За долгите талкања и разговори со Скопје, за препознавањата низ привид. Огледало во простор, просто што проширува.
За небото над градот што порано беше црвено од Железара,
а денес од Африка. За сахарската прашина што ни укажува на малку позната блискост, за некои луѓе непријатна.
За борбата сам против сите, а сите тие – еден процент. За
младиот борец кој секое време го создава, за апсурдот како
негова сенка и за еден циничен свирач кој добро ги познава.
За една глава што сама напред брза и често се стркалува.
Среќа е да се живее на слепа улица, па нејзиното враќање на
место не е некој проблем. За анархичниот дух на опстанокот, креативните толкувања на реалноста. За лаичкото што ослободува. За човечката глупост како израз на крајна автентичност. Пред војна.
За браќата Миладиновци кога пиеја чуден чај со Happy Mondays. Преродба и хедонизам, дијалектички марифети.
За ентропијата и големото ништо. За студот што длабоко во
жегата ги чека – нашите откажувања.
За изборите во животот што нѐ прават одачи по јаже – горе
високо, долу длабоко и далеку од останатиот, нормален свет.
Љубов убер але. Да, љубов убер але, драги..
3. ЛД Пистолеро – Друга клапа
Третиот албум на пиштолџијата со затнат нос шо сигурно може да рока freestyle со саати. (Сигурен сум). Друга клапа е враќање во своите почетоци на LD, се навраќа на своите инспирации за текстови, искреноста и љубовта кон музиката и останување вистински, а не станување шунд и глумење нешто што не е. Љубовта и искреноста кон фановите и колку му значат на него како артист на неколку пати е искажана во лириките. Албумот го отвори видео записот на Крвави ноти, и може да се каже дека беше реакција на траорната случка во Кочани каде што млади луѓе го загубија животот, но Крвави ноти ја опишува и нашата вечна транзиција, беда и корупција. Тага, чемер и јад секој пат кога ќе ја слушнам оваа песна и грутка во грло. Реалноста и искреноста секогаш била дел од песните на Пистолеро но, ова за мене е неговиот нај зрел албум во однос на текстови. Продуцент е DJ Гоце со кого веќе долг период соработува LD, и продукцијата е баш препознатлива класика со многу фанк, шлагери дури и на моменти модерна продукција, препознатлива за Гоце. Помеѓу песните се користени делови од интервју на Don Dada каде што тој изразува почит кон творештвото на Пистолеро. Моја омилена е Фанк ноќи и често ја пуштам, а највише ме убија Краток спој и болката кон нашиот град Скопје. (Овој град е само мој, мој…) Инаку официјален soundtrack на филмот Убиј ги прво децата).
Враќање во Хром во рани 2000 со фотографии од мобилен телефон од тоа време, а на моја огромно задоволство и овој дизајн на албум го дизајнирав јас и баш му фала на Пистолеро што повторно соработувавме. Беше фантастично да се доживее чекајќи за своја диск копија и потпис да се видат сите тие гладни луѓе на промоцијата.
4. Страјк – Музеј
Долго го чекав албумов иако пуштаа по некоја частовка песна. Третиот албум на street поетот Страјк насловен како Музеј. За вистинската борба на улиците, предизвиците со своите ангели и демони и борбата да се преживее во еден град. Вистински приказни во стихови кои што болат, музеј на реалноста која што и те како знае да акне од земја ама и да те натера да се бориш. Страјк жустар и искрен како и секогаш и останување вистински во fake светот каде што децата богати глумат гангстери и street fighter’s, Страјк го опишува животот на сите оние што не можеме да ги слушнеме често, а ги гледаме секој ден и се дел од сите нас. Животот во Скопје опеан на искрен начин. Темницата е секогаш со надеж барем кога го слушам Страјк. Се сеќавам кога прв пат ми го прати Гоце Кутија го слушав на Кеј и околу мене летаа многу гаврани и буквално така го доживеав тој албум и анегдотата дали Летаат гаврани ја употребувам сеуште. (Ниво на јако ми е тоа), е ова е буквално така Летаат гаврани над нас. Болка и ежење! Продукцијата е на Гоце и убија boom bap ама изненадува и мелодија во некои траки и се разбира препознатливоста на употребување семплови од шлагери. Насловот на албумот си го заслужува епитетот Музеј бидејќи и ова е уште едно парче музејски експонат кое што нема да го сретнете таму бидејќи музеите им припаѓаат само на привилегираните и нивните пријателчиња. Не можам да го извадам стихот од глава со месеци од овој албум: Сељандури глумат култура демек не било за пара, ми се гади кога глумат авангарда но, неколку омилени од албумот ми се Нема лага, Денес, Музеј и дефинитивно ќе ги пуштам често! Тие што знаат, знаат!
5. Kungfoolish – Wu Wei
Долг период немаше ништо издадено Мал голем човек, Foolish Green и по најново Kungfoolish. Брус ризницата на оживувањето на Македонските шлагери во нов проект кој што беше издаден за Енглескиот Village live records. Мајстор за звук со остри инстинкти, меша хипнотички соул со хип-хоп лупови инструменти, синтисајзери, гитари, гостински вокали од кои што занемев, а и сите кога ја пуштам плочата доаѓаат и прашуваат што е. Тие што не го слушнале нагаѓаат што е, а сведок сум и како неколку плочи отидоа во дијаспората по прво слушање 🙂 Може да се каже дека ова ќе остави сериозен траг во Македонската soul музика. Kungfoolish е тивко легендарен и кога зборев последен пат ми рече дека има еден тон музика за издавање, чекаме да слушаме. Одличен албум за патување и уживање.
Која плоча што ја купи ти ја одбележа 2025?
Уф многу тежок избор е ова, 2025 ми улетаа многу EP-ња што ги барав со години и албуми кои што навистина значат за пуштање и во колекција. Стварно тешко ова неколку саати го размислував и у тесна борба со Fontaines D.C, Miss Kittin – Icom ама еве нека биде изборот на Prosumer и Murat Tepeli. Долго време ja барав плочава во добар квалитет, а благодарение на другарка од Скопје сега во дијаспора, стигна до мене. Фала дијаспора за тинтрање, ептен ми значи тоа, бидејќи поштарини се изгор. Ќе се вратам во 2008 година, кога емоциите за Panorama Bar и возбудата од првите посети на Берлин уште беа свежи. Иако Скопје исто така беше во зенит со својот клабинг cjaj, а богами и ние како Pollux екипа бевме многу активни исто тој период. The Club беше место полно со вечна младост, каде што целата сцена беше присутна и сите пуштаа музика покрај светските ѕвезди што и беа често гости. Денес, подиумот за мене е во друга форма, а jac обожавам да пуштам мирни плочи, иако не дека не ме плени подиумскиот жар и не дека понекогаш не знам да пуштам нешто и по брзо 🙂 Скопје е уште тука, ние сме тука каде што сме и функционира некако и работиме за да постои, уште мкнам грамафони и плочи со мене 🙂 Serenity од Prosumer и Murat Tepeli, издаден во 2008 за Ostgut Ton, e емотивна приказна за мене. Албумот нуди современ пристап кон старите звуци на Чикаго deep хаус со неверојатни вокали од Elif Biçer, и ден денес звучи свежо, без да биде само омаж на старите стилови. Мижам и се нурнувам Bo S E R E N I T Y моментите од оваа прекрасна плоча, кога времето буквално не постоеше и се живееше во полна младост. Секој пат кога го слушам албумов, ме враќа во оние бесконечни ноќи, каде што музиката беше срцето на нашата дружба.
За 2026 да си посакаме само уште повеќе музика, настани и повеќе љубов помеѓу нас. И конечно, некои луѓе да сконтаат дека уметноста не е поле за натпревар, него за споделување и уживање.
Засекогаш: Модерна музика, за модерни уши!
Much love!
Пишува – Indog
