-Еден средновечен маж се лизна на шлајмот што го исплукал некој пред градскиот трговски центар и падна.
-Мартин имаше 34 години и 35 болести. Вчера ја откри последната, триесет и шесттата. Рак на белите дробови. Работеше во Фени – рудникот за никел во Кавадарци.
-Во Македонија косилките бучат најсилно. Се разбудив сабајле околу 7 часот. Поточно ме разбудија косилките со кои двајца мажи со портоколави елеци така ревносно уште од рани зори решиле да ја искосат сета трева околу зградите.
-Само Албанци вработуваат во болницата, рече докторка Ленка. Во тој момент и зазвони телефонот а од него се слушна гласот на директорот на болницата – ќерко, ајде дојди до кај мене и викни го и внукот , ми рекоа дека завршил со операцијата.
-Миле беше зависник од хероин. Секогаш мислеше дека добро ја вози дрогата и дека не постои шанса таа да го води неговиот живот.
-Прага со својата средновековност, стари калдрми и богата историја како да беше град од некое минато време, не од сегашноста. А во тоа минато време, денешна Македонија како што ја познаваше тој не постоеше. Таквата Прага беше извонредно бегство и временско и географско.
-Во студентското бифе на масата до мене една група на студенти силно зборуваат и се смеат. Но мене вниманието ми го одвлекува една девојка. Таа ширум ја отвора устата, испушта некои звуци и прави гестови. Сакам да кажам дека се смее. Но таа не се смее како другите, нејзината смеа личи како копија меѓу оригинали.Се смееше само за да не биде поразлична од другите, како шпион кој облекува униформа на странска војска само за да не ја препознаат. Се замислив. За светот на смеата без хумор.
-Моите симпатии се за номадите, мене душата не ми е врзана за едно место. Затоа веројатно имам и право да кажам дека мене егзилов ми дојде за да ми го исполни тоа што отсекогаш била моја најдрага желба: да живеам на друго место. Вака зборуваше таа во интервјуто за весникот Нова Македонија.
-Беше најголемата џамија во градот. Ана ако сакаше да влезе мораше да стави шамија преку глава. За нас машките немаше правило. Се двоумеше малку и реши да влезе без да земе некоја од шамиите кои беа оставени во една кутија на влезот. Во истиот момент кога направи неколку чекори внатре, човекот задолжен за редот грабна една шамија и се стрча кон нејзе. Со рацете испружени напред и лице кое беше изненадено од постапката на Ана. Таа го забрза чекорот, изгледаше како да му бега.
-Никола е познат македонски поет. Добитник е на многу национални и меѓународни награди. За време на неговото учество на меѓународниот поетски фестивал во Торонто, после неговото читање, му се приближила една жена и му рекла. – Здраво Никола, јас сум Марија од Битола. Тука живееме веќе 30 години. Многу убаво читаш и пееш песни. Задутре е свадбата на мојата ќерка и би сакала да те поканам да дојдеш, да ни бидеш гостин и да прочиташ три твои песни додека се служи вечерата
-Вчера докторот ми препиша наочари. Денес за прв пат ги ставив наочарите и напишав расказ. Ги симнав наочарите и листот со расказот го скинав. Беше за еден среќен Македонец.
