Филмскиот автор и писател Алекс Гарланд е автор кој го карактеризира специфична, напната естетика, а неговиот најнов филм, Civil War, е уште еден врвен пример на тоа. Гарланд не создава само филмови – тој гради минијатурни универзуми каде што границите помеѓу реалноста и фикцијата се размачкани, како линиите на песочен часовник, каде времето и просторот се претопуваат во чиста атмосфера. Civil War е амбициозен обид да се истражат крајностите на човечката психа и општествената динамика преку суптилен а изграден режисерски стил, каде напнатоста е градена безмилосно и без компромис.
Ова не е традиционален воен филм, и токму во тоа лежи неговата моќ. На површината, Civil War може да делува како приказна за судир, но всушност Гарланд не се интересира толку за физичките судири колку за психолошките. Со впечатлива сценографија што ја нијансира атмосферата во ладни, индустриски тонови, тој создава кинематографски свет кој наликува на некаков антиутопистички сон. Овде, ништо не е онакво како што изгледа, и секоја сцена носи некое чувство на нелагодност, како тешка магла да го обвиткува секој кадар. Оваа техника е типична за стилот на авторот: пружање на наратив кој не изискува конкретни одговори.
Гарланд суптилно ги употребува ликовите како своевидни архетипи на човечките нагони – поединци кои ги носат лузните од конфликтот длабоко во себе. Секој лик изгледа истовремено познат но и дистанциран, како сенка на нешто што некогаш било живо и полно со искра. Динамиката меѓу ликовите е драматична, но никогаш не се презентира експлицитно. Наместо тоа, нивните конфликти се прикажани преку мали, интензивни гестови и срамежливо премолчени дијалози. Тоа му дава на филмот напрегнат ритам – секој момент е исполнет со тивка закана, како во атмосферата на некој психолошки хорор.
Особено интересно е што Гарланд, познат по внимателно одбраните музички теми, решава да искористи нумера на легендарните краутрокери Can, чии звуци совршено се вклопуваат во оваа приказна на ментално распаѓање и неизвесност. Ритмовите и мелодиските линии на Can пулсираат со една древна, инстинктивна енергија, истовремено повторувачки и трансцендентни, кои дополнително ги засилуваат ефектите на филмот, правејќи речиси своевидна аудиовизуелна хипноза. Оваа музика не само што додава на нелагодноста, туку ја издигнува атмосферата на едно скоро митско ниво, како да сме сведоци на некој обред од кој нема излез.
Гарланд уште еднаш покажува дека е мајстор на визуелниот хорор и менталниот терор, комбинирајќи ги со филозофски рефлексии за човечката природа. Тој не се плаши да ги турка границите на жанрот и да предизвикува ментална интроспекција кај гледачите. Civil War не е за оние што бараат брза забава или лесни одговори. Ова е филм за оние кои се подготвени да се соочат со своите најдлабоки стравови и да навлезат во неизвесноста како средство за катарза. Со својата мрачна, вртоглава визија, Civil War нуди искуство кое е истовремено вознемирувачко и привлечно, а пред се предупредувачко – филм кој нема да ве остави рамнодушни и ќе ве прогонува долго по неговото завршување.
