„Небото ѝ припаѓа нејзе: Жената што ги чува гулабите со срце

Спокој над хаосот

Со зајдисонце, метежот на Стариот Делхи достигнува кулминација: улиците се преплавени со луѓе, рикши нетрпеливо свират, а воздухот е исполнет со мириси од уличната храна. Но над сето тоа, на покривите, започнува поинаков, помирен ритуал. Кабутарбаази – чувари на гулаби – ги пуштаат своите старателно тренирани птици во небото. Свирежи, повици и викања од покрив до покрив се сливаат во хор, а гулабите, како во некој синхронизиран балет, го преобразуваат небото во магичен спектакл.

За овие луѓе, кабутарбази не е само хоби – тоа е културна припадност, наследство од Могулската ера, симбол на чест и идентитет. „Еден кабутарбааз чувствува огромна гордост кон своите птици,“ вели Ратненду Реј од Индиското национално здружение за уметничко и културно наследство.

Жената што го крена гласот повисоко од сите

Во заедница каде чувањето гулаби традиционално се пренесува од татко на син, Шахин Парвин е исклучок. Таа е единствената жена во Делхи која го достигнала статусот на признат чувар на гулаби.

Во својот дом во населбата Кхаваја Мир Дард Басти, Парвин преку ден ја исполнува улогата на мајка, баба и сопруга. Но штом остане сама, се искачува по бамбусовите скали до покривот – нејзиното царство. Над глетката на мажите што грицкаат кебапи на аголните тезги, таа ги негува и тренира своите над 100 гулаби.

Секое утро ги прегледува, ги храни со специјална мешавина, а потоа ги пушта на контролирани летови, тренирајќи ги со свирежи и плескања. Вечерите ѝ се резервирани за пребројување и проверка на гнездата – подготовка за натпревари и нега со љубов.

Љубов, отпор и победа

Парвин вели дека љубовта кон гулабите ѝ ја всадил нејзиниот татко, кој секојдневно ја носел на покривот за да ги гледа птиците. Но нејзиниот пат бил трнлив: нејзиниот брат ѝ забранил да се занимава со тоа, а многумина околу неа велеле дека не ѝ прилега како жена. „Кога заедницата те почитува за твојата вештина, тогаш гласовите на критиката губат сила“, вели таа. „Ќе продолжам да го правам тоа што ме прави среќна, без разлика што велат другите.“

Благослов од покривот

Иако одбива понуди да ги „благослови“ птиците на други чувари поради обврски кон сопствените гулаби, таа е длабоко почитувана. Искуствени кабутарбаази како Мохсин Устад ја поддржуваат со храна и лекови. „Ја почитувам и се восхитувам на нејзината вештина,“ вели тој. „Овие работи чинат илјадници рупии – за среќа Мохсин ни помага“, додава Парвин срамежливо.

Победа што одекнуваше низ покривите

Најголемиот нејзин успех дојде кога нејзините гулаби победија на голема локална трка што привлече стотици учесници од целиот Делхи. Во трката, птиците беа пуштени оддалеку и мораа да се вратат кај својот чувар – критериуми беа брзина, издржливост и реакција на повикот. Победниците добиваат пехари, пари и – најважно – длабока почит.

„Некои ми подарија пари, други ми ставаа венци, се чувствував како Индија да го освои Светското првенство“, раскажува Парвин, покажувајќи фотографии и видеа од славеничкиот момент. „Луѓето ја препознаа, доби уште поголема почит,“ вели гордо нејзината ќерка.

Звезда на социјалните мрежи

Се повеќе креатори на содржини доаѓаат во Стариот Делхи за да ги документираат летовите на гулабите. Додека се искачуваат на покривите, старите мајстори свиркаат, мрдат мрежи и ги повикуваат птиците. Гулабите одговараат како едно – нивните крилја ја сечат тишината во синхронизиран танц.

„Ги следам на YouTube веќе подолго време“, вели Имран Ахмед. „Денес конечно сум овде, дел од сето тоа, и тоа ме исполнува.“

Љубов што не се учи преку ноќ

Како што денот згаснува, Парвин повторно се искачува на својот покрив. Ги пушта гулабите да летаат и ги повикува назад. Тие веднаш реагираат.

„Ги тренирам да го препознаат мојот глас и да ми веруваат. Тоа не се гради преку ноќ“, вели таа, додека нежно ја дополнува храната во хранилките.

Иако официјално сè уште не го носи титуларниот статус „устад“, за заедницата – таа веќе е тоа. „Овие птици ги чувствуваат моите емоции, како што и јас ги чувствувам нивните. Во овој свет од пердуви и небо, тие ме препознаваат – како што јас ги препознавам нив. Тоа е нешто што никој не може да ми го одземе.“

Извор: BBC