Се проценува дека за време на овој процес, кој се случил пред 5,96 до 5,33 милиони години, нивото на водата на Средоземното Море било околу еден километар пониско отколку во Атлантскиот Океан.
Овој настан бил поттикнат од движењето на европските и африканските континентални плочи, затворајќи го денешниот Гибралтар теснец и отсекувајќи го Медитеранот од Атлантскиот Океан.
Како резултат на тоа, морската вода не стигнала до медитеранскиот слив, како контра-реакција на испарувањето, а нивото на водата паднало за 70 отсто, претворајќи го Медитеранот во две солени езера разделени со копнен мост кој се протега од врвот на Италија до северна Африка.
Речиси милион кубни километри сол се акумулирале за помалку од 700.000 години, а научниците, чија студија е објавена во „Nature Communications“, идентификувале две фази во кои се случил овој процес.
Тие го анализираа составот на изотопот на хлор на солта на морското дно за да ја проценат брзината со која халитот (сол натриум хлорид) се таложи и се претвори во цврста форма од растворот.
Тие откриле дека во текот на првата фаза, која траела околу 35.000 години, таложење на сол се случило само во источниот Медитеран „предизвикано од ограничувањето на одливот на Средоземното Море во Атлантикот“.
Според научниците, по таа фаза, Средоземното Море било целосно изолирано, кога испарувањето на водата почнало уште побрзо.
Научниците проценуваат дека целиот процес на испарување траел помалку од 10.000 години, а за тоа време нивото на морето се намалило помеѓу 1,7 и 2,1 километар на исток и за околу 0,85 километри во западниот Медитеран.
„Сливот на источниот Медитеран изгуби до 83 отсто од волуменот на вода, а големи делови од неговите рабови пресушија“, тврдат научниците.
Месинската криза со соленоста завршила со масивна ерозија која овозможи водата да тече од Атлантикот, а се проценува дека нивото на водата во Средоземното Море се зголемувало за повеќе од 10 метри дневно во екот на овој настан, познат како мегапоплава Занклин.
