Европската недела на мобилност заврши со трки, ноќни возења и пароли за „Мобилност за сите“. Но само еден ден подоцна, сликата на улиците во Прилеп ја покажа суровата реалност.
На 16 јули, Васил Танески се обидел да заобиколи автомобил паркиран на тротоар. Паднал и ја скршил раката. Два месеци од летото ги минал без можност да ја турка количката, без слобода да се движи. Минатата недела, повторно на истото место, повторно ја затекнал истата пречка. Овојпат морал да замоли луѓе да му помогнат, држејќи ја неговата количка за да влезе во ризичниот простор.
„Не затоа што станав помудар, туку затоа што околината сè уште не се сменила,“ вели Танески, додавајќи дека мобилноста не смее да биде само еднонеделно шоу, туку услов за достоинствено живеење.
TRN.mk во повеќе наврати пишувал за Танески. Во текстот „Нескршливиот Васил Танески“ беше претставен како симбол на издржливост: за седум месеци помина 650 километри со инвалидска количка, одбивајќи да дозволи попреченоста да го дефинира неговиот живот.
Во статијата „Васил Танески: Борец за достоинство и пристапност“ пак, беше нагласено како секојдневните инфраструктурни бариери — непристапни тротоари, пречки на улиците и небезбедна околина — се најголемиот непријател на неговата независност.
Овие искуства му даваат тежина на неговиот денешен апел: тоа што го доживува не е лична трагедија, туку системска болест на општеството кое се уште не обезбедило основна пристапност за своите граѓани.
Мобилноста, како што нагласува Танески, не смее да завршува со последниот ден на Европската недела. Таа мора да биде секојдневна обврска за институциите и право за сите граѓани. Само тогаш пораката „Мобилност за сите“ ќе биде вистина, а не празна парола.
