Милијарди возила ширум светот секоја година, фрлаат околу 6 милиони тони фрагменти од гуми. Овие ситни снегулки од пластика, генерирани од трошењето при нормално возење, на крајот се акумулираат во почвата, реките и во езерата, па дури и во нашата храна. Истражувачи од Јужна Кина неодамна открија хемикалии добиени од гуми во повеќе примероци на човечка урина. Овие честички сочинуваат 28% од микропластиката што влегува во животната средина на глобално ниво. Но, често споени со други микропластики, тие ретко се третираат како посебна категорија на загадување.
Честичките од гумите обично се направени од сложена мешавина на синтетичка и природна гума, заедно со стотици хемиски адитиви. Ова значи дека последиците од загадувањето од гумите можат да бидат неочекувани и далекусежни.
На пример, цинк оксидот сочинува околу 0,7% од тежината на гумата. Иако е од суштинско значење за да се направат гумите поиздржливи, цинк оксидот е многу токсичен за рибите и другите водни животни и ги нарушува екосистемите дури и во мали количини. Друг штетен додаток е хемикалија позната како 6PPD, која ги штити гумите од пукање. Кога е изложенаа на воздух и вода, се трансформира во 6PPD-хинон, соединение поврзано со масовното изумирање на рибите во САД.
Но, многу прашања и натаму остануваат неодговорени. Односно, до каде се распрснуваат овие честички од гумите или каде точно каде се акумулираат. За да се процени нивното целосно влијание, потребни се подетални информации за тоа кои адитиви во гумите се најтоксични, како се однесуваат во животната средина и кои видови се најмногу изложени на ризик.
Иновациите во дизајнот на пневматиците, како што се еколошките алтернативи на цинк оксид и други материјали како 6PPD, би можеле значително да ја намалат штетата врз животната средина. Формирањето глобален панел од научни и експерти за политики, слични на оние што веќе постојат за климатските науки (познати како IPCC) или биодиверзитетот (IPBES), би можело дополнително да ги координира напорите за регулација на оваа проблематика.
