Филмскиот фестивал во Кан отсекогаш бил повеќе од само уметност – тоа е модна сцена каде фустаните не само што го привлекуваат погледот, туку честопати влегуваат во историјата. Некогаш поради раскошот, некогаш поради цената, а некогаш – поради пораката што ја носат. Токму таква порака Џулија Робертс испрати во 2016 година, кога за прв пат зачекори на канската сцена.
Само нејзиниот изглед предизвика ентузијазам, но она што го направи пред десетици камери и илјадници прегледи – влезе во аналите на модата. Џулија се појави во величенствен црн фустан на модната куќа Armani Privé, елегантен и беспрекорно крој, но без еден клучен додаток – чевлите.
Во фустан кој буквално се лизгаше по скалите, со драматично мило деколте и слоеви од луксузна ткаенина, таа свесно ги прекрши непишаните правила на гламурот. И со тоа зборуваше – тивко, но силно.
Само една година претходно, неколку жени беа одбиени од црвениот тепих затоа што не носеа високи потпетици. Инцидентот предизвика жестока дебата за крутите кодекси на облекување на гламурозните настани.
Џулија Робертс не мораше да каже ништо. Одејќи боса – достоинствено и со насмевка – покажа дека елеганцијата не е во потпетиците, туку во ставот. Нејзината порака беше јасна: жената не мора да ја жртвува удобноста за да биде забележана, почитувана или гламурозна.
Таа вечер нејзиниот фустан не беше само модна изјава – тоа беше средство за изразување. Робертс не само што блескаше – таа го предизвика системот, ги преиспита нормите.
