Дали живееме во општество кое сака омраза? Ова прашање звучи парадоксално и сатирично. Па, како може некој да сака да мрази? Што значи да се сака омраза кога тоа се два суштински поларитети. Интересно е колку се менува перспективата кога вртиме страница, кога работите ги нарекуваме со вистинското име. Кога мразиме љубов, тогаш сакаме омраза. Човечката цивилизација историски се развивала преку идејата за љубовта, дека таа е светлината што ќе ги спаси сите. Ако ги погледнеме религиите, тие исто така се сведуваат на безусловна љубов кон Бог и верување дека неговата љубов може да не спаси. Да ги погледнеме историските движења и револуции, сите тие се започнати од љубов и од потребата да ги заштитиме блиските. Дури и кога ги гледаме социјалните верувања, етиката и политиката, сфаќаме дека во коренот е идејата за љубовта. Сепак, оваа идеја честопати беше заборавена и занемарувана. Потоа почнуваме да мразиме во име на љубовта, а потоа ја сакаме омразата затоа што таа станува дел од нас.
Зошто оваа тема е воопшто важна и зошто работите ги поставуваме во толку обратна, а всушност единствена вистинска насока? Затоа што нашето општество почна да го мрази она што некогаш го сметаше за свето. Луѓето почнаа да ја мразат љубовта само затоа што не можеа да ја разберат или затоа што некој им кажа дека не е во ред. Често зборуваме за проблемите со кои се соочуваат ЛГБТИ луѓето како поединци во нашето општество, но време е да зборуваме за тоа со што се соочуваат и паровите од заедницата. Оваа статија ќе биде малку поинаква, бидејќи различни парови ќе ни покажат различни вистини.
Прво разговаравме со Ванеса и Ирма за тоа како е да се сака во страв.
„Многумина мислат дека тоа ни дава адреналин и дека нашата љубов и сексуална желба се посилни поради стравот. Ова е фарса на современото општество. Фарса во која го сексуализираме стравот од животот и избираме да му дадеме димензија што ја нема“, вели Ванеса.
Таа забележува дека се плаши да ја покаже својата љубов кон Ирма во јавноста, дека се плаши од држење за раце или бакнување на јавно место…
„Смешно ми е како луѓето мислат дека тоа што не се допираме со денови ни ја зголемува сексуалната желба, а всушност мене ми ја попречува. Ме задржува затоа што таа мора да биде во четири ѕида, зад затворени ролетни и дебели завеси. Кога зборувам за сексуална желба, навистина не мислам само на сексуалниот чин, туку на нежен допир. Понекогаш минуваат денови кога не можам да ја допрам љубовта на мојот живот, не можам да ја допрам нејзината рака. И двете забележуваме дека стравот не спречува да ги рашириме крилјата на нашата љубов и да дозволиме нашата врска да го покаже целиот потенцијал. Изворот на нашиот страв е омразата од општеството. Свесни сме дека ја мразат нашата љубов, затоа што сме две девојчиња“, вели Ванеса.
Колку непризнавањето љубов влијае на развојот на врската, разговаравме со Мирза и Самир кои се во врска три години.
„Мораме да ја докажеме нашата љубов, особено како геј мажи. Никогаш нема да разберам зошто општеството ја сведува нашата љубов на сексуален чин. Зошто ние како двајца мажи не можеме да се сакаме и да бидеме заедно поради таа причина, а не да ја трошиме нашата сексуална енергија и да ги исполнуваме нашите фантазии“, вели Мирза.
Мирза јасно нагласува дека нивната љубов постојано се сексуализира во општеството и не се препознава како вистинска. Самир на ова додава дека и денес неговото семејство не ја препознава врската со Мирза и дека за нив тоа е само фаза што ќе помине.
„За моите родители, Мирза и јас сме најдобри пријатели. За пријателите сме двајца мажи кои спијат заедно, но за законот ние сме ништо. Кога прв пат му кажав на некого дека го сакам Мирза, буквално морав да го докажам тоа, морав да објаснам зошто е така…“, објаснува Самир.
И двајцата заклучуваат дека истополовата љубов мора да се докаже, дека општеството ја отфрла едноставно затоа што не е нешто на што е навикнато. Тие потенцираат дека тоа никогаш нема да ја згасне нивната љубов.
Низ двете приказни се провлекува иста нишка, имено дека таму каде што има омраза, љубовта не може слободно да дише. Сепак, овие љубови опстојуваат и се доказ дека вреди да се сака. Ги замоливме двата парови да споделат со нас нешто што сакаат да прават заедно или анегдота за нивната врска.
„Сакам да патувам заедно!“, вели Ирма и додава дека тогаш се чувствува слободна.
„Кога патуваме заедно, стравот полека исчезнува, бидејќи веќе не сме загрижени дека некој ќе не убие затоа што се сакаме. Кога патуваме сме сами и слободни, можеме да се сакаме, но и да се гушкаме на улица полна со луѓе. Не знам за други парови, но јас и Ванеса само сакаме да патуваме заедно и да одиме на дестинации за кои можевме само да сонуваме како деца“, додава Ирма.
Мирза ни раскажува за тоа како тој и Самир смислиле свој таен начин на покажување љубов.
„Кога сме во општество каде што не можеме да се допреме или директно со зборови да си изразиме љубов или да покажеме наклонетост еден кон друг, користиме тапкање. Кога ќе чукам двапати на дрвото, тоа значи дека му велам дека ми недостига, а три пати значи дека го сакам“, вели Самир и додава дека понекогаш не може да ја сокрие насмевката кога ќе го слушне тоа тропање.
За да ги прикажеме сите проблеми со кои се соочуваат ЛГБТИ паровите, би ни требале серија книги, а не една статија. Сепак, преку кратки изјави ви претставивме некои од најчестите препреки кои се и психолошки најпредизвикувачките. Кога сте вистински сакани, дури и трипати чукање на дрво може да предизвика среќа и чувство на прифаќање.
Сепак, живееме за денот кога ќе можеме слободно да и кажеме „те сакам“ на саканата личност и кога нема да мораме да патуваме за да покажеме нежност кон партнерот. Се сакаме, а не мразиме!
Извор: xxzmagazin.com
Автор: Адмир Адиловиќ
