Жабите имаат тенка и влажна кожа, која е покриена со жлезди кои лачат слуз, што им помага да останат хидрирани. Таа е исто така порозна, што им овозможува на молекулите на кислород да навлезат во телото.
Како што објаснува Кристофер Рексворти, кустос и херпетолог во Американскиот музеј за природна историја во Њујорк, кожата на жабата е „дизајнирана“ да пропушта кислород и да дозволи водата да се апсорбира. Под кожата се наоѓа мрежа од ситни крвни садови кои директно апсорбираат кислород од воздухот или водата, а исто така исфрлаат јаглерод диоксид – процес познат како кожно дишење.
Жабите сè уште можат да дишат користејќи ги белите дробови и слузницата на усната шуплина, но кожното дишење им овозможува да преживеат под вода или за време на долги хибернации. И додека некои видови повеќе зависат од дишењето преку кожата, секоја влажна и крвава кожа на жаба автоматски овозможува размена на гасови и вода, пишува Live Science.
Кај полноглавците, кои сè уште немаат развиено жабри, дишењето се одвива со пливање до површината за да вдишат воздушни меурчиња. Една студија од 2020 година откри дека тие буквално создаваат меурчиња под површината на водата, кои потоа ги влечат во белите дробови.
Кожата на жабите е исто така начинот на кој пијат вода – тие не ја пијат како луѓето, туку ја апсорбираат директно преку кожата. Водата се апсорбира преку клеточните мембрани и влегува во крвотокот. Многу жаби имаат специјализиран регион на стомакот, познат како „место за пиење“, каде што кожата е особено крвава и погодна за брзо апсорбирање на вода.
Некои видови што живеат во сушни региони, како што се „жуборливите жаби“ или оние од австралиските пустини, се особено прилагодени да апсорбираат и складираат вода за време на дождовната сезона. Потоа се закопуваат во земјата, честопати обвиткани во сопствената слуз, и можат да преживеат со месеци или дури години користејќи ги резервите на вода што претходно ги апсорбирале.
Сепак, оваа корисна карактеристика има и своја маана – високата пропустливост на кожата ги прави жабите исклучително ранливи на загадување и климатски промени. Истражувањата покажуваат дека жабите редовно апсорбираат хемикалии од околината, па дури и микропластика. Покрај тоа, како што сè повеќе области се погодени од суши и повисоки температури, нивниот опстанок станува неизвесен – особено во тропските шуми на Амазон и атлантскиот брег на Бразил, Аргентина и Парагвај.
Како што вели Рексворти, жабите често се првиот индикатор дека нешто во екосистемот се менува. Ако почнат да исчезнуваат, тоа е сериозен знак дека природната рамнотежа е нарушена – бидејќи жабите играат клучна улога: тие ги хранат птиците и змиите, а во исто време го контролираат бројот на инсекти.
Прашањето што останува е – дали жабите ќе успеат доволно брзо да се адаптираат на сè побрзите климатски промени? „Во повеќето случаи, промените се случуваат многу побрзо отколку што животните можат да еволуираат“, предупредува биологот Курт Швенк од Универзитетот во Конектикат.
