Оптималните вредности на очниот притисок се од 10 до 21 mmHg. Кога неговите вредности се над 21 mmHg, тоа е потенцијална опасност за дополнителни проблеми со очите и видот.
Офталмологот од ВМА д-р сци. мед Данијела Ранѓеловиќ, дава објаснување за тоа кој се спаѓа во ризичните групи за појава на овој проблем, што може да придонесе за неговото појавување, дали дава некакви симптоми и како изгледа третманот, во случаи кога е покачен.
Ризичните групи вклучуваат лица над 60 години, семејства во кои некој боледувал од глауком, лица со дијабетес, лица со артериосклероза на крвните садови, лица со висока миопија и далекувидост, како и лица кои имале повреди или операции на окото. Исто така, прекумерната употреба на кортикостероиди може да придонесе за зголемен очен притисок, како и недостаток на соодветно снабдување со крв на оптичкиот нерв.
Зголемениот очен притисок најчесто не предизвикува симптоми
Д-р Ранѓеловиќ забележува дека е можно да има покачен очен притисок без никакви посебни симптоми.
„Високиот очен притисок често не предизвикува видливи симптоми додека не дојде до значително оштетување на оптичкиот нерв, што може да доведе до губење на видот“, смета Ранѓеловиќ.
Важно е да се напомене дека зголемениот очен притисок не е исто како и глаукомот, иако двете состојби се тесно поврзани.
„Зголемениот очен притисок е само еден од симптомите што може или не може да доведе до развој на глауком. Глаукомот е болест на оптичкиот нерв што може да доведе до трајно губење на видот, а зголемениот очен притисок е само еден од факторите на ризик, кој може да се држи под контрола со примена на соодветна терапија“, вели д-р Ранѓеловиќ.
Како изгледа мерењето на очниот притисок?
Мерењето на очниот притисок обично не е болно, но може да биде малку непријатно, бидејќи во окото се става анестетик. Непријатност може да настане од самата постапка на допирање на окото со апаратот и евентуално благо пецкање поради капките. Овие непријатности обично поминуваат брзо, а болката е ретко присутна бидејќи се користи анестетик за намалување на чувствителноста на рожницата.
„Притисокот на очите најчесто се мери со апланациона тонометрија. Пред мерењето, капка анестетик се капнува во окото со цел да се намали корнеалниот рефлекс на допир. Потоа се нанесува флуоресцеин за да се обои солзавецот. Тонометарот нежно се поставува на рожницата и се мери притисокот потребен за израмнување на рожницата. Покрај апланационата тонометрија, постојат бесконтактни методи (air-puff tonometry) кои користат воздух наместо контакт со окото, како и дигитална тонометрија. Овие методи се претежно безболни, но знаат да бидат помалку прецизни од апланационата тонометрија“, објаснува Ранѓеловиќ.
Високиот очен притисок често не предизвикува никакви видливи симптоми
Лекарката напоменува дека после 40-та година потребно е да се направи очен преглед со мерење на очен притисок, а потоа периодично да се следи еднаш или двапати годишно во договор со офталмолог.
„Какви и да имате проблеми со очите, дури и некои навидум банални, најдобро е да одите на преглед, а доколку во семејството имате некој кој боледува од глауком, неопходно е редовно следење поради наследната компонента“.
Малку покачен очен притисок еднаш измерен не значи глауком и не се потребни дополнителни прегледи и следење за да се добие дијагноза на глауком.
„За да се постави дијагноза потребно е притисокот да биде поголем од 21 mm Hg на двете очи, при две мерења по ред.
Кога станува збор за високиот очен притисок, шансите сами да го откриете се навистина мали, бидејќи речиси и да нема забележливи симптоми како болка или црвенило. Зголемениот очен притисок може да се открие само при очен преглед од страна на вашиот офталмолог.
Доколку забележите некакви промени или индикации за зголемен очен притисок, важно е да се јавите кај вашиот лекар за да се изврши детална дијагноза и да ви препише соодветна терапија“.
Веќе после 40-та година потребно е да се направи очен преглед со мерење на очен притисок.
Третман на покачен очен притисок
Третманот на зголемен очен притисок или хипертензија во внатрешноста на окото главно се спроведува преку капки за очи, ласерска терапија, иридотомија (операција за правење дупка во ирисот) и во некои случаи, хируршка интервенција.
„Терапијата е прилагодена на индивидуалните потреби и состојбата на пациентот. Постојат различни видови на капки кои го намалуваат производството на воден хумор или го зголемуваат неговиот одлив, а со тоа го намалуваат очниот притисок. Ова е најчестиот начин на лекување. Ласерот може да се користи за третирање на трабекулумот (делот од окото каде што тече водениот хумор) за да се помогне течноста да се исцеди. Иридотомијата е операција за создавање дупка во ирисот што овозможува подобар проток на очната водичка, а хируршки методи се операции кои се користат за контрола на зголемениот очен притисок, како што е трабекулектомија“, вели д-р Ранѓеловиќ, за К/Здравје.
