Па така, 15-те години на расправии помеѓу Лиам и Ноел Галагер завршија со неизбежното: Oasis се обединија за турнеја низ Велика Британија и Ирска – и за голем профит (парите зборуваат, особено кога Ноел има развод што ќе го чини 20 милиони фунти). Сега следуваат прослави на делот на британската јавност која се уште е носталгична за поедноставните времиња на Евро 96 и првата влада на Тони Блер. Бритпопот се враќа дома.
Јас не сум меѓу нив, и еве зошто. Искрено верувам дека Oasis се најштетната поп-културна сила во модерната британска историја. Лесно е да се нападнат поради музичката регресија: на крајот на краиштата, тие не само што ги Стопираа Часовниците, како што е насловот на нивната најдобра компилација од 2006 година, туку ги вратија назад за 30 години. Но, вистинскиот проблем е што тие ги вратија социјалните ставови уште подалеку наназад.
Никогаш нема да заборавам дека бев присутен на Q Awards во 2000 година, кога Лиам Галагер постојано му довикуваше на Роби Вилијамс „Педер!“ и на Кајли Миног „Лезбејка!“, додека присутните од музичката индустрија и медиумите се смешкаа нервозно, не сакајќи да ја убијат кокошката што им носи златни јајца. Ова е една од најгрдите сцени што сум ги видел. И не беше ова единствен случај. Во 2016 година, на Твитер, тој ги нарече руските фудбалски хулигани „педерчиња“, а во 2018 година употреби друг хомофобичен навредлив збор, „педери“, против Ноел, Џони Мар и Пол Велер.
Ноел, исто така, повеќепати изразил застарени гледишта, жалејќи се за настапот на хип-хоп артистот Џеј-Зи како главна ѕвезда на Гластонбери во 2008 година (иако го омекна својот став до моментот кога Стормзи беше главна ѕвезда во 2019 година), и го опиша тогашниот лидер на Лабуристичката партија, Ед Милибанд – да, Ед Милибанд – како „ебен комунист“ во 2015 година и подоцна Џереми Корбин со слични зборови.
Во 2021 година, тој се појави на насловната страница на Sun, нарекувајќи го принцот Хари „ебана разнежнета снегулка“, а во 2024 година се пожали дека Гластонбери станал премногу „woke“.
Не е случајност што Oasis се омилен бенд на тие што мавтаат со знамиња и на гласачите на Реформа – забележително е колку често нивните фанови го имаат британското знаме во своите Твитер бироа, исто како што Ноел го имаше насликано на својата гитара.
Апологетите на Oasis во медиумите секогаш ги премолчуваат овие работи, нарекувајќи го Ноел „легенда“ кој „дава добар материјал“, и се смеат на „шегите“ на Лиам, тврдејќи дека Oasis се „бендот на народот“ или „гласот на една генерација“, и дека браќата Галагер ги изразуваат мислењата на масите на јазикот на масите. Кога ќе се осмелиш да го оспориш тоа, неизбежно те обвинуваат за „снобизам“ против бенд кој е сомнително прогласен за единствениот автентичен музички глас на пролетаријатот.
Но браќата Галагер не можат да ме надмудрат во однос на класата. Со ризик да напишам гламорганска верзија на скечот за Четворицата од Јоркшир, основните факти за моето воспитување се следниве: семејство со самохран родител; постојано без пари; никогаш немавме автомобил; никогаш немавме телефон; телевизорот постојано ни го одземаа; и живеев во седум различни станови и куќи пред да си заминам од дома. Ја имам видено куќата во која израснале Лиам и Ноел, и јас никогаш немам живеено во нешто толку големо. Ниту пак можат да ме надмудрат по возраст: малку сум помлад од Ноел и гитаристот Пол „Боунхед“ Артурс, малку постар од Лиам и другите. Јас сум од нивната класа и нивната генерација. Но, незгодната вистина е дека ниту една класа не е хомогена маса, исто како што ниту една генерација не е.
Oasis отсекогаш се претставувале како вистинскиот глас на работничките квартови уште од почетокот на нивната кариера. Но, што е со нивните помалку стереотипни, но подеднакво работнички, современици од деведесеттите години? Зарем тие не се важни? Ниту еден бенд не беше посвестен за класната политика од Pulp од Шефилд, на пример, но Pulp беа артистички и пееја за аутсајдери и се облекуваа како денди од Оксфам наместо како градски момци од Арндејл Центар, па се смета дека се некако помалку „реални“ од нивните манчестерски врсници. Во меѓувреме, Manic Street Preachers се исто толку работничка класа колку што може да се биде, но одбиваа да се вклопат во клишеата на момчешкиот свет, си играа со андрогенија и хомоеротизам и ја носеа својата (државна) едукација на своите ракави со леопардов принт.
Примитивните идеи на браќата Галагер за сексуалноста и политиката можеби не треба да значат ништо. Сите сме запознаени со концептот на одвојување на уметноста од уметникот, иако секој има различни граници каде ја поставува линијата во песокот. Но, уметноста барем треба да биде добра.
Лирски, исто така, се ужасни: ветувачката лукава рима Елса/Алка-Селцер од првиот сингл „Supersonic“ брзо отстапи на здодевни баналности што можеа исто така да бидат напишани од вештачка интелигенција. Но, проблемот е музиката. Oasis не прават брзи песни. Ноел свири на својата гитара како да се плаши дека ќе се скрши, а безфункционалното, несексуалното тапкање на Oasis секогаш внимателно се држи под брзината на која флуидната динамика налага дека можеби ќе го истуриш своето пиво. Дали има нешто понеупотребливо од рок бенд што не рокува?
Автор: Сајмон Прајс
Извор: Гардијан
