Според Vogue Business, скоро 95% од изгледите претставени на последните модни недели биле прикажани на модели со големина ЕУ 30-34, додека само 0,8% биле од поголеми модели (ЕУ 46+), а 4,3% биле со средна големина (ЕУ 38-44). Дизајнерите на големите ревии во голема мера се вратија на користење на екстремно тенки модели, а некои инсајдери изразија разочарување што моделите со облини беа третирани како минлив тренд.
Некои помали брендови во подем како Каролина Вито и Естер Манас сè уште се залагаат за поголема разновидност на телото, но луксузните модни куќи не го следат примерот. Шанел оваа сезона вклучи неколку модели со средна и плус големина, но другите луксузни брендови не. Директорката на кастингот од Лондон, Клои Росолек, го истакна исклучувањето на поголемите тела, нарекувајќи го преправањето дека таква група на луѓе не постои.
Исто така, постои културна промена на гледањето кон слабеењето под влијание на лековите како Оземпик, кои првично се користеле за лекување на дијабетес, но сега се популарни за губење на тежината. Овој тренд го засили притисокот врз моделите, дури и оние кои се веќе во права големина, дополнително да слабеат. Многу поранешни модели со плус големина сега се категоризираат како со средна големина.
И покрај напорите на некои модни конгломерати како Керинг да ја подобрат благосостојбата на моделите со забрани за малолетни и нула модели, индустријата продолжува да ангажира многу млади и ултра слаби модели. LVMH сè уште нема усвоено слични ограничувања за возраста, со неколку врвни модели под 21 година.
Некои модели, како Емили МекГрејл, зборуваа за притисокот уште повеќе да слабеат. Откако не успеа да настапи на модните ревии во Милано, ѝ беше препорачано да изгуби еден сантиметар од колковите. МекГрејл, иако технички слаба за нејзината возраст и висина, се чувствувала „дебела“ во споредба со другите модели на кастинзи.
Упатените во модата жалат што индустријата се враќа да ги третира моделите како „закачалки за облека“, фокусирајќи се повеќе на мерките отколку на индивидуалноста.
