Скопје и другите македонски градови одамна не се загадени само со издувни гасови. Над нас, покрај нас и околу нас, расте еден тивок, но постојан облик на загадување – визуелното загадување. Тоа не е само прашање на вкус, туку на квалитет на живот, култура и јавен ред.
Како што објаснува marh.mk, визуелното загадување претставува акумулација на елементи што го нарушуваат изгледот и идентитетот на градот – рекламни паноа, клима-уреди на фасади, кабли, дупки, хаварисани возила, нелегални конструкции и запуштени површини. Овие визуелни пречки го преоптоваруваат просторот, ја бришат неговата логика и му ја одземаат можноста за дишење.
Последиците не се само естетски. Визуелното загадување влијае на менталното здравје, концентрацијата и чувството за ред и припадност. Градот што е премногу исполнет со хаотични знаци и објекти станува непроѕирен, неповикан и исцрпувачки. Наместо простор за живеење, тој станува сцена на контрадикции – каде убавото се губи во случајното.
Решението, сепак, не е во целосно „чистење“ на урбаните пејзажи, туку во паметно планирање и визуелен ред. Општините и урбанистичките служби можат да воспостават критериуми за уредување на фасади, за поставување реклами, паркирање возила и користење на јавни површини. Но уште поважно е граѓаните да развијат култура на одговорност кон просторот што го делат – затоа што визуелната хигиена е дел од заедничкиот градски морал.
Визуелното загадување е најтивкиот вид урбан хаос – тој што не се гледа веднаш, но секојдневно нè заморува. Убавината на градот не е во бојата на фасадата, туку во начинот на кој го почитуваме просторот што го делиме.
Градот зборува преку својата тишина — преку фасадите, улиците и просторите што секојдневно ги гледаме, но ретко ги слушаме. Визуелното загадување не е само естетски проблем, туку одраз на културната свест и одговорноста кон заедничкиот животен простор.
Тоа е најтивкиот вид урбан хаос – тој што не се гледа веднаш, но секојдневно нè заморува. Убавината на градот не е во бојата на фасадата, туку во начинот на кој го почитуваме просторот што го делиме. Да го исчистиме градот не значи само да ги тргнеме банерите и каблите, туку и да го вратиме чувството за мерка, ред и убавина. Визуелната хигиена не се постигнува со казни, туку со воспитување на вкус, грижа и почит – кон просторот, кон соседот и кон себе.
Секоја уредена фасада, секој отстранет отпад, секоја обновена јавна површина е мал чекор кон град што дише.
И можеби тоа е наједноставната, но и најреволуционерна идеја – да почнеме да се грижиме за она што секојдневно го гледаме.
Извор: marh.mk
