Меѓу најпознатите случаи е Марта Лија Грајалес, активистка која беше киднапирана и задржана два дена поради јавна осуда на полициското насилство кон мајки на политички затвореници. Исто така, Марија Алехандра Дијаз, адвокатка и поранешна членка на Уставното собрание, беше лишена од адвокатска лиценца поради повик за транспарентност во пребројувањето на гласовите. Овие настани, според аналитичарите, ја покажуваат стратегијата на заплашување и криминализација на критиката во државата.
Како што објаснува социологот и професор Едгардо Ландер, венецуелската власт сега ја насочува репресијата и против сопствената левица. Тој и група интелектуалци — меѓу кои Емилијано Теран Мантовани, Александра Мартинез и Сантијаго Арконада — беа обвинети во државните медиуми за наводна „мрежа на странско мешање“ под маска на академски и еколошки активности.
„Денес сме сведоци на држава која не дозволува никакво поинакво мислење,“ изјави Ландер. „Повеќе не станува збор само за контрола на опозицијата, туку за целосно уништување на секој простор за критика или независна мисла.“
Тој предупреди дека универзитетите, невладините организации и медиумите се демонизирани како „агенти на империјализам“, а владата користи закони како „Закон против омраза“ и „Закон против тероризам“ за казнување на мирни активисти.
Венецуелската влада, вели Ландер, почнала да ги прогонува истражувачите што ги анализираат последиците од проектите како рударската зона Ориноко, која предизвикува сериозно загадување и уништување на териториите на домородните народи.
Дури и Фондацијата „Роза Луксембург“, поврзана со германската партија Die Linke, била нападната и обвинета за „подривачки активности“, иако, според Ландер, нејзината работа се состои во поддршка на еколошки и социјални движења во Латинска Америка.
„Истражувањето на последиците од рударството или загадувањето не е политичко злосторство. Но владата тоа го толкува како напад врз државата,“ изјави тој.
Според Ландер, репресијата се проширува и врз самите поддржувачи на Чавизмот. „Во денешна Венецуела владее нова догма – ‘Да се посомневаш значи да предадеш’. Дури и луѓе со долга историја на учество во револуционерното движење се етикетирани како предавници ако побараат отчетност,“ вели тој.
Мадуро, додава Ландер, ја заменил популарната поддршка со систем на страв и контрола, користејќи „антиимперијалистичка“ реторика за да ги оправда репресиите и кризата.
„Минималната плата во земјата е под еден долар месечно,“ истакнува тој, „и затоа власта може да опстане само преку репресија, не преку легитимност.“
Во заклучок, Ландер повикува на солидарност не со владите, туку со народите.
„Најголемата штета што може да ѝ се нанесе на левицата денес е да се нарекува ова ‘социјализам’. Тоа не е социјализам – тоа е авторитарен режим што го користи антиимперијализмот како алиби.“
Тој нагласува дека независните академски и граѓански гласови во Венецуела имаат потреба од меѓународна поддршка и видливост, за да не бидат целосно замолчени во климата на страв и цензура.
Извор: Internationalviewpoint
