Изминативе денови, пред Силбо, тој имал необична ситуација кога еден човек што се нашол во близина му купил јадење. Кога Васил понудил пари за храната, добил едноставен, но силен одговор: „Не, ова е од мене. Вие сте борци.“ Васил, трогнат од овој чин на љубезност, се заблагодарил со подигната рака, симбол на победа – не само негова, туку на човечката добрина.
Но, неговата борба не завршува со таквите моменти на човечност. Васил не се бори со својата болест – таа е дел од неговиот живот, а со неа научил да живее. Неговата вистинска борба е со градот, со институциите и нивниот недостаток на грижа за луѓето како него. Тротоарите на кои секојдневно се движат луѓето се препрека за него. Негова обврска е да плаќа даноци како и секој друг, но за него тие тротоари, коишто би требало да бидат функционални, се всушност замка. Васил плаќа за град во кој инфраструктурата му ја одзема мобилноста и го попречува неговиот пат.
И покрај сето тоа, Васил останува борец, не со болест, туку со системот што треба да обезбеди рамноправен пристап за сите. Борбата за достапни тротоари и за град кој ќе го прифати секој граѓанин не е лична, таа е борба за сите оние кои го делат неговото секојдневие.
Луѓето сакаат да бидат добри, како човекот пред Силбо кој му подаде рака, но системот е тој кој треба да ја направи добрината секојдневна реалност за сите.
https://www.facebook.com/photo?fbid=122129422208375527&set=pcb.122129422244375527
