- Култот на традицијата
Првото обележје на фашизмот е култот на традицијата. Тој подразбира отфрлање на модерноста. Иако и фашистите и нацистите користеле технологија, традиционалистичките мислители ја одбиваат како закана за духовните вредности. Фашизмот одбива сè што потекнува од Просветителството – векот на разумот го смета за почеток на моралното растројство. Тоа го прави длабоко ирационален. - Одбивање на критичкото размислување
Фашизмот пропагира дејство пред мисла – па дури и без мисла. Секоја култура што поттикнува критика станува сомнителна. Интелектуалците се нарекуваат „изродени“, „јајоглавци“ или „црвени универзитетски гнезда“. Несогласувањето се третира како предавство. - Страв од различноста
Фашизмот се храни од стравот од различното. Првата мета се странците. Според ова, фашизмот е суштински расистички. - Фрустрација како поттик
Фашизмот изникнува од лична или општествена фрустрација. Историски гледано, го поддржувала средната класа во економска и политичка криза. Денешниот фашизам може лесно да пронајде следбеници меѓу разочараните „нови малограѓани“. - Национализам и заговори
Фашизмот на луѓето им нуди само една „привилегија“ – тоа што се родени во одредена нација. Националниот идентитет се гради преку непријателите. Затоа, секогаш постои опсесија со завера – особено меѓународна, но и внатрешна. Евреите често се перципираат како „идеални“ непријатели – и внатре и надвор од заедницата. - Понижување од моќта на другите
Следбениците мора да се чувствуваат понижени од силата и богатството на непријателите, но истовремено и уверени дека можат да ги победат. Непријателот е истовремено преголем и преслаб. Фашистичките влади губат војни затоа што погрешно ги проценуваат непријателите. - Животот е борба
Фашизмот не верува во мир – животот има смисла само преку борба. Пацифизмот се смета за предавство. Идејата е дека ќе дојде голема, последна битка која ќе донесе нов златен век – но таков мир никогаш не доаѓа, бидејќи фашизмот не може да постои без војна. - Популарен елитизам
Фашизмот создава идеја дека „луѓето“ се елита. Секој граѓанин е дел од „најдобриот народ“, а членството во партијата е показател на вредност. Водството не е добиено демократски, туку наметнато со сила. Масата е слаба – затоа ѝ е потребен водач. Хиерархијата го одржува презирот надолу по скалилото. - Селективен популизам
Во демократија, народот делува преку избори и институции. Во фашизмот, „народот“ е апстрактен, монолитен ентитет чија волја ја толкува водачот. Граѓаните не делуваат – туку се повикуваат само за масовни спектакли. Парламентите се прикажуваат како бескорисни и „изродени“. Мусолини велеше: „Од оваа глува сала можев да направам логор за моите манипули.“ Подоцна, едноставно го укина парламентот. - Новоговор
Фашизмот се служи со јазик кој е сиромашен, поедноставен, без комплексност. Тој не дозволува критичко размислување. Сите фашистички режими користат елементарен јазик за да го затапат духот. Денес, треба да внимаваме и на новите форми на новоговор – преку медиуми и интернет.
