Тие се нарекуваат „умарел“ (од локалниот дијалект во Болоња), што во превод значи „мали луѓе“ или нежни набљудувачи кои со трпение и насмевка ги следат работите што полека се создаваат пред нивните очи.
За нив, ова не е само обичај, туку топла врска со животот што продолжува да се движи. Со својот мудар совет и присуство, тие стануваат дел од создавањето, мали ѕвездички што го осветлуваат секој градежен ден.
Овој уникатен феномен го популаризираше локалниот писател Данило Масоти во 2005 година преку три книги и блог, а од 2021 година зборот „умарел“ е официјално вклучен во италијанскиот речник Zingarelli, а во 2024 година дури и во годишната листа на нови зборови на Шведскиот јазичен совет.
Навиката на умарелите стана дел од културата и заедницата, дотаму што во 2015 година градот Ричоне додели посебен буџет од 11.000 евра за да им плати на умарелите кои ја следат работата на градилиштата, проверувајќи дали се испорачуваат и одвезуваат материјалите и вардат да нема кражби. Во Сан Лазаро ди Савена, блиску до Болоња, постои и награда „Умарел на годината“.
Градот Болоња во 2017 година дури доби јавен плоштад посветен на овие пожртвувани набљудувачи – „Пјацета деџи Умарели“, отворен официјално во 2018 година со присуство на локалните власти и самиот „господар на умарелите“ Франко Бонини.
Овој феномен инспирираше и мобилни апликации за следење на градилишта, календар со секојдневни сцени на умарели, па дури и друштвена игра „Ден на умарелот“.
„Умарелите“ се повеќе од пензионери, тие се чувари на сеќавања, на пријателство и на спокојство, кои со своето тивко присуство ни покажуваат дека убавината се крие во простите, искрени моменти и дека секој ден носи своја вредност и топлина.
