Кога Jeff Mills ја пушта „The Bells“ во средина на 90-тите, траката најпрво постои како тајно оружје во неговите сетови – нешто што го дели со публиката, но не и со продавниците за плочи. Официјалното објавување доаѓа подоцна, преку неговиот Purpose Maker label, како едноставна, но брутално ефективна техно конструкција со 909 ритам и синтетички ѕвончиња што звучат како аларм, не како декорација.
Mills, веќе познат како „The Wizard“ од своите радио сетови и live мешања на три грамофони, ја пишува „The Bells“ не како класична песна, туку како алат за диџеј – тракa кој може да се раздвојува, да се сече и да се користи како кулминација во сет. Затоа композицијата е речиси аскетска: неколку перкусивни елементи, хипнотички bell-мотив и бас линија која во втората половина го презема водството, создавајќи впечаток дека траката никогаш навистина не завршува, туку само чека повторно да биде пуштена.
Со текот на годините, „The Bells“ го надминува статусот на уште една плоча од Детроит и станува сигнал: кога ќе заѕвонат првите ноти, публиката знае дека нешто се менува во енергијата на ноќта. Тоа особено се чувствува на крајот од годината, кога траката често се појавува во новогодишни сетови ширум светот – од големи фестивали до мали клубови – како мрачна, индустриска контрапункт на светкавите празнични декорации.
Не е случајно што многумина ја доживуваат „The Bells“ како новогодишна химна на техно-сцената: нејзините синтетички ѕвончиња имаат исто симболично место како и традиционалните празнични мелодии, но наместо топлина и носталгија, носат адреналин, очекување и колективно катарзично испуштање енергија на подиумот. Со други зборови, Mills ја преведува идејата за „ѕвонење во новата година“ на јазикот на warehouse културата – без шампањ, само стробо и бас.
„Jingle Bells“: техно божиќен inside joke
Паралелно со легендата на „The Bells“, на интернет и во сетови почнуваат да кружат ремикси и bootleg варијанти што често се означени како „The Jingle Bells“. Најпознат меѓу нив е ремиксот на Iban Zero, кој го користи скелетот на оригиналната трака и додава извртена интерпретација на традиционалниот „Jingle Bells“ мотив.
Во суштина, „The Jingle Bells“ и сличните ремикси функционираат како колективна шега внатре во сцената – намигнување кон комерцијалниот празничен кич, но и искрен обид да се создаде своја, алтернативна празнична традиција. Тука Mills и неговата митологија околу „The Bells“ стануваат платформа за реосмислување на тоа како треба да звучи празничен hit во ера на клубови, фестивали и 24/7 танц култура.
