Скопје отсекогаш било град на премини — меѓу Исток и Запад, меѓу традиција и модерност, меѓу различни народи и нивните секојдневни животи. Овде, културниот диверзитет не е апстрактна идеја, туку жива стварност што се чувствува на улиците, на пазарите, во кујните и низ говорите на луѓето. Тој се огледа во заедничките дворови, во празниците на соседот, во мирисот на туѓото јадење што станува свое, во зборовите што ги разбираме без да ги зборуваме.
Она што културите ги прави трајни не се само официјалните документи или големите уметнички дела, туку токму обичниот човек и неговото секојдневие. Нивните навики, ритуали, љубови и таги се основата врз која се гради колективната меморија. Тие оставиле траг што историчарите го истражуваат и го нарекуваат „историја на приватниот живот“ — концепт што стана темел на едноимената позната серија книги, чие последно издание беше објавено од издавачката куќа „Клио“ од Србија. Овој пристап ни покажува дека културната историја не се пишува само во дворците, туку и во дворовите, на терасите, во рецептите и во детските игри.
Затоа е клучно да го чуваме и негуваме културниот диверзитет — не само како вредност, туку како начин на живот. Да го зачуваме јазикот на бабата, рецептот на соседот, музиката што ја слушаме од прозорецот, и приказните што се раскажуваат само во нашите маала. За да постои мир, развој и вистинска поврзаност, мораме да имаме почит и љубопитност кон различноста.
Скопје има што да покаже на светот токму преку својата културна разноликост. И затоа, на овој ден — и секој ден — да бидеме гласници на дијалогот, мостови меѓу културите и чувари на богатството што ни е дадено не како наследство, туку како задача.
