Сепак, една нова студија објавена во списанието Science покажува дека бебињата навистина создаваат сеќавања. Сепак, останува прашањето зошто овие спомени се тешко достапни подоцна во животот.
„Отсекогаш сум бил фасциниран од оваа мистериозна празнина што ја имаме во нашата лична историја“, изјави за AFP Ник Турк-Браун, професор по психологија на Универзитетот Јеил и главен автор на студијата.
„На возраст од една година, децата се одлични ученици. Учат јазик, да одат, препознаваат предмети, социјални врски… Но, ние не се сеќаваме на ниту едно од овие искуства“.
Зигмунд Фројд, таткото на психоанализата, верувал дека раните сеќавања се недостапни за свеста поради механизмот на репресија. Но, според современите теории, причината е хипокампусот, дел од мозокот суштински за епизодната меморија што не е целосно развиена во раното детство.
Научниците се потпираа на претходните студии за однесувањето кои покажаа дека бебињата, кои не можат да ги вербализираат своите сеќавања, имаат тенденција подолго да гледаат во предмети што веќе ги знаат и ги паметат.
Во меѓувреме, неодамнешните студии за активноста на мозокот кај стаорци покажаа дека енграмите – клеточните обрасци што ги складираат сеќавањата – се формираат кај младите стаорци, но стануваат недостапни со текот на времето.
Но, досега беше невозможно да се набљудуваат бебињата кои не сакаат да останат мирни, користејќи функционална машина за магнетна резонанца (fMRI), која го следи протокот на крв за да ја види активноста на мозокот.
За да ја надмине оваа пречка, тимот на Ник Турк-Браун користел техники кои неговата лабораторија ги усовршила со текот на времето: цуцли, плишани животни, потпирајќи ги бебињата со перници и психоделични шари во позадина за да го задржат вниманието на децата.
Вкупно 26 бебиња, половина под една година и половина постари од една година, учествувале во експериментот, кој вклучувал скенирање на мозокот.
Прво, им беа покажани слики од лица или предмети. Подоцна им беше покажана и претходно видената слика заедно со новата.
„Ние измеривме колку време поминаа гледајќи во познати слики и тоа е нашиот стандард за разбирање на нивната меморија“, рече тој.
Со испитување на мозочната активност како одговор на меморијата, научниците потврдија дека хипокампусот бил активен во кодирањето на меморијата уште од многу рана возраст.
Ова беше случај за 11 од 13 деца постари од една година, но не и за деца помали од една година. Тие, исто така, откриле дека бебињата кои имаат подобри сеќавања имаат поголема хипокампална активност.
„Она што можеме да го заклучиме од нашата студија е дека доенчињата имаат способност да кодираат епизодни сеќавања во хипокампусот од околу 12-месечна возраст“, вели Турк-Браун.
Истражувачите Адам Рамсаран и Пол Френкланд напишаа во коментарот што ја придружуваше публикацијата дека „генијалноста на нивниот експериментален пристап не може да се потцени“.
Но, она што се случува со тие први спомени е сè уште мистерија. Можеби никогаш нема да бидат целосно консолидирани во долгорочно складирање или може да се присутни, но да станат недостапни.
Турк-Браун се приклонува кон втората хипотеза и спроведува нова студија за да утврди дали бебињата и малите деца ги препознаваат претходно видените слики.
Првичните резултати покажуваат дека сеќавањата можат да траат до три години пред да избледат. Турк-Браун е особено заинтригиран од можноста таквите фрагменти еден ден да се реактивираат подоцна во животот.
