Ние често ја нарекуваме нашата планета како „Сина планета“, бидејќи околу 75% од нејзината површина е покриена со вода. Од вселената, ова огромно пространство ѝ дава на Земјата сина боја. Но, истражувачите открија дека тоа не било секогаш така – и можеби нема да биде во иднина.
Според една јапонска студија, океаните на раната Земја некогаш биле зелени, поради многу различниот хемиски состав од она што го гледаме денес. Оваа зелена нијанса во голема мера била резултат на високите нивоа на растворено железо во водата, кое одиграло клучна улога во еволуцијата на раниот живот и процесот на фотосинтеза.
Истражувачите забележале зеленикави води во близина на јапонскиот остров Иво Џима, каде што се присутни високи концентрации на оксидирано железо. Овие води се дом на примитивни сино-зелени бактерии, познати како цијанобактерии – организми кои играле витална улога во раната биосфера на Земјата.
Во Архејскиот Еон, пред повеќе од 2,5 милијарди години, овие древни цијанобактерии коегзистирале со други бактерии кои користеле железо како „донатор“ на електрони за фотосинтеза. Изобилството на железо во тој период значело дека океаните најверојатно имале зелена нијанса.
Фотосинтетичките организми користат пигменти во нивните клетки за да ја апсорбираат сончевата светлина и да го претворат јаглерод диоксидот во шеќери. Цијанобактериите се единствени затоа што користат не само хлорофил (пигментот одговорен за зелените растенија), туку и фикобилини – пигменти кои им даваат синкаста нијанса.
Комбинацијата на овие пигменти, заедно со хемијата на околната вода, ја одредува бојата на океаните.
Студијата сугерира дека идните океани би можеле да станат виолетови доколку нивото на сулфур значително се зголеми – веројатно поради зголемената вулканска активност или падот на атмосферскиот кислород. Во такви услови, виолетовите бактерии љубители на сулфур би можеле да напредуваат и да доминираат во морските екосистеми.
Уште подраматично, океаните може да станат црвени во иднина каде што ќе преовладува интензивна тропска клима. Во такви сценарија, црвените седименти богати со железо од распаѓањето на карпите на копно може да се измијат во океаните, давајќи им длабоко црвеникава нијанса.
Овие сознанија покажуваат дека бојата на нашите океани не е фиксна – таа е обликувана од сложените интеракции помеѓу животот, хемијата и климата. Од зелените мориња на древната Земја до потенцијалната виолетова или црвена иднина, нашите океани ја рефлектираат приказната за планетата која постојано се менува.
