Многумина млади имаат страв од јавно говорење. Една од главните причини е недостиг на искуство и самодоверба кога говорат пред голема публика. Многу млади, можеби немале можност да говорат пред публика, особено пред голема публика. Често, кај нив се јавува страв од осудување или критика од страна на другите личности. Овој страв, може да биде особено изразен во адолесценцијата кога младите развиваат чувство за идентитет и бараат прифаќање од своите врсници. Понатаму, притисокот за добри академски постигнувања може да придонесе исто така до страв од јавно говорење бидејќи многу млади луѓе чувствуваат дека можеби ќе бидат оценети според нивната способност за презентирање на информации или говорењето пред другите. Важно е да се напомене дека стравот од јавно говорење не е ограничен само на младите луѓе, луѓето од сите возрасти и потекло можат да се борат со овој страв. Меѓутоа, со пракса и соодветна поддршка младите можат да го надминат овој страв и да развијат доверба и умешност во оваа важна вештина. Одредени млади личности може да имаат состојба наречена „социјална анксиозност” што го отежнува говорењето во јавност и го прави особено предизвикувачки. Ова може да вклучува страв да се биде во центар на внимание или страв од социјални ситуации воопшто.
Важно е да се напомене дека стравот од јавно говорење е вообичаен и природен одговор за многу луѓе, без оглед на возраста. Секој поединец со доволно работа на себе може да го надмине својот страв и да стане ефективен јавен говорник.
Кога говориме за писмено наспроти усно изразување, младите претпочитаат писмено изразување од повеќе причини и тоа:
- Кога пишуваат, младите имаат време да размислат за тоа што сакаат да го кажат и како сакаат да го кажат пред да го споделат со другите. Ова може да биде особено важно за оние кои се борат со вербална комуникација во живо т.е изразување во моментот;
- Преку писмена комуникација, младите имаат поголема контрола врз она што сакаат да го пренесат. Тие може постојано да го менуваат своето пишување додека не бидат задоволни, додека усната комуникација е спонтана и врз неа имаме помала контрола;
- За некои млади луѓе, усната комуникација може да предизвика вознемиреност, додека пишувањето дава чувство на удобност и безбедност. Анксиозноста може особено да биде изразена при вербална комуникација со тоа што го отежнува организирањето на мислите или ефективното артикулирање на идеите. При усна комуникација, младите луѓе чувствуваат помал притисок;
- Писмената комуникација може да биде подостапна за некои поединци кои може да имаат потешкотии со говорот или слухот. Ова може да ги вклучува лицата кои се глуви или наглуви, лица кои имаат говорна маана или пак пелтечат;
- Најважно, некои млади луѓе едноставно имаат повеќе способност за писмена комуникација отколку за усна комуникација. Ова може да се должи на различни фактори вклучувајќи го стилот на учење, карактер или минати искуства.
Писмената комуникација е доста важна алатка за младите, но исто така е важно да се развијат и силни вербални комуникациски вештини кои имаат влијание во многу области од животот на младите луѓе. Овие вештини може да се развијат преку пракса, повратни информации и поддршка од возрасни или врсници.
Неколку начини преку кои може да поттикнеме подобро јавно говорење следат во прилог:
- Поттикнете ги младите да го вежбаат својот говор или презентација повеќе пати пред да го споделат со другите. Ова ќе им помогне да се чувствуваат посигурни и подготвени.
- Понудете конструктивна повратна информација за нивниот говор или презентација. Ова ќе им помогне при подобрување на самиот говор.
- Научете ги одредени техники на дишење кои ќе им помогнат да се релаксираат пред јавното говорење.
- Кај некои млади луѓе, доста успех покажала позитивната визуелизација т.е поединецот да се визуелизира како дава успешен говор при што се п на самоувереност и опуштеност.
- Создадете група за поддршка за јавно говорење. Потенцирајте дека грешките се дел од учењето и растот.
Сепак, клучот е да се создаде поддржувачка и охрабрувачка средина која ќе им помогне на младите да ја изградат својата самодоверба и да се чувствуваат удобно додека говорат јавно.
Авторот е лиценциран психолог од Центар за психофизичко здравје „Гаспар”
