Оставам зад себе уште една година што не дојде со големи фанфари, туку со тивки победи. Победи што не се мерат со аплауз, туку со издржливост. Година во која плановите се менуваа побрзо од календарот, а соништата учеа да бидат пофлексибилни. Година што ме научи дека растот ретко изгледа како напредок, а почесто како повторно составување на себеси по секој мал пораз. Не беше лесна, но беше моја. И токму затоа – вредна.
Во 2026 не си ветувам совршенство. Си ветувам искреност.
Си ветувам дека ќе бидам посебична – но не од инат, туку од грижа. Посебична кон сопственото време, енергија и мир. Затоа што научив дека среќата не доаѓа од тоа колку даваш, туку од тоа дали знаеш кога да застанеш. Си ветувам дека ќе си го зачувам своето „јас“ и дека нема да го разредувам за да бидам полесно прифатлива за другите. Автентичноста не е луксуз – таа е предуслов за мир.
Си ветувам дека ќе бидам посвесна, но нема да престанам да сонувам. Дека ќе ги гледам работите такви какви што се, без романтизација, но и без цинизам. Да сонувам поголемо од претходно, но да останам цврсто со нозете на земја. Да не ја мешам надежта со наивност, ниту реалноста со откажување. Сонувањето, кога е свесно, не е бегство – туку отпор.
Во 2026 си ветувам дека ќе бидам погласна кога станува збор за неправдите, но потивка кога станува збор за луѓето. Да не трошам глас на докажување, туку на значење. Да не се објаснувам таму каде што нема слух. Да зборувам јасно, но да слушам подлабоко. Да не дозволам гневот да ми стане јазик, ниту тишината навика.
Си ветувам дека ќе поставувам граници. Не себични, туку здрави. Граници што не казнуваат, туку штитат. Граници што не ги исклучуваат другите, туку ме вклучуваат мене. Научив дека границите не се ѕидови – тие се врати што сам ги отвораш и затвораш. И дека без нив, секоја година личи на претходната.
Во 2026 си ветувам дека нема да се обидувам да ја контролирам секоја минута од денот. Дека ќе дозволам просторот меѓу плановите да дише. Дека нема да ја мешам продуктивноста со вредноста. И дека нема да се адаптирам на медиокритетот – ниту во себе, ниту околу себе. Не затоа што мислам дека сум подобра, туку затоа што знам дека можам подобро. А тоа е обврска.
Си ветувам и нешто потешко: дека нема да молчам.
Ниту пред луѓето. Ниту пред градот. Ниту пред неправдите што станале секојдневие. Ниту пред институциите што заборавиле зошто постојат. Ниту пред државата кога ќе се обиде да ме убеди дека молкот е доблест. Молчењето можеби е удобно, но никогаш не било невино.
И да – си ветувам дека ќе бидам посебична, а сепак ќе се борам за јавното добро. Затоа што тие две нешта не се спротивставени. Грижата за себе не ја исклучува одговорноста кон заедницата. Напротив, само човек што е во мир со себе може искрено да се бори за нешто поголемо од себе. Само оној што не е исцрпен од постојано прилагодување, има сила да се спротивстави.
2026 не ја гледам како нов почеток, туку како продолжение со повеќе храброст. Не како година во која „сè ќе биде подобро“, туку како година во која јас ќе бидам појасна. А тоа, во свет полн со компромиси и замор, е најголемото ветување што можам да си го дадам.
И можеби не знам што точно ќе донесе 2026.
Но знам што нема да ѝ дадам: мојот глас, мојата автентичност и мојот мир.
