Иако овој концепт потекнува од Јапонија во 2008 година, денес се популарни насекаде, од Бирмингем до Брајтон, а сопствениците ги промовираат како катарзично и смирувачко искуство.
Во Smash It Rage Rooms во југоисточен Лондон, 30-минутна соло сесија чини 50 фунти, а сопственичката Амелија Смјуинг истакнува дека побарувачката е толку голема што размислуваат за нов простор. Бизнисот го основала со сопругот како начин да му помогнат на својот син да се справи со ПТСН.
Популарноста расте и во други компании. Роб Кларк од Urban Xtreme Ltd вели дека нивните соби за бес привлекуваат најразлични луѓе – од млади кои бараат уникатно искуство, до групи жени кои слават прекинување врски, па сè до оние кои бараат „здрава можност“ за да се справат со стрес или лични проблеми. Неколку домови за млади редовно ги носат своите тинејџери, а дел терапевти упатуваат клиенти кога класичната разговорна терапија не е доволна.
Сопственичката на Rage Rooms Leamington Spa, Луси Би, вели дека најтипичен посетител е жена во раните 40-ти години, со добра работа и семеен живот. Според неа, многу жени чувствуваат вина или срам поради гневот, а собите за бес им нудат простор да го изразат без осуда. За некои, тоа дури може да биде и чекор кон барање понатамошна помош.
Новинарката Николa Дејвис, која тестирала една од собите за бес, опиша дека брзо почнала да крши стаклени шишиња, но дека бучавата и нередот ја направиле помалку склона да го доживее како вистинско ослободување.
Стручњаците, сепак, се скептични. Д-р Софија Кјеарвик од Норвешкиот центар за студии за насилство и траума, која коавториaла преглед на научни докази за справување со гнев, вели дека „вентилирањето“ е контрапродуктивно. Според неа, ваквото активирање на телото може да ја зголеми агресивноста, а многу поефикасни методи се медитација, mindfulness техники и мускулна релаксација.
Д-р Рајан Мартин од Универзитетот во Висконсин-Грин Беј предупредува дека луѓето кои се потпираат на катарза остануваат подолго лути и поголема е веројатноста подоцна да реагираат агресивно. Проф. Бред Бушман од Универзитетот Охајо додава дека со ваквите активности „луѓето всушност вежбаат агресија“.
Смјуинг брани дека собите за бес се контролирана средина и дека однесувањето таму не се пренесува во секојдневниот живот. Но, психологот Сузи Ридинг предупредува дека иако кршењето предмети може да донесе моментално олеснување, тоа не им помага на посетителите да ги разберат корените на сопствениот гнев. Според неа, за многу жени причината лежи во „неисполнети потреби“, а долгорочното решавање бара саморегулација и свесност, а не само физичко испуштање на емоциите.
Извор: The Guardian
