Оваа техника веќе се користи за да им помогне на пациентите да контролираат некои од ефектите на Паркинсоновата болест, депресијата и опсесивно-компулсивното нарушување (OCD). Сега група лекари и истражувачи – од универзитетите во Кембриџ и Оксфорд и од Кралскиот колеџ во Лондон – сакаат да користат длабока мозочна стимулација за да се обидат да ја намалат желбата на зависниците и да ја зголемат нивната самоконтрола.
„Длабоката стимулација на мозокот делува како пејсмејкер“, рече водечкиот истражувач на проектот, проф. Валери Вун од Одделот за психијатрија на Универзитетот во Кембриџ.
„Како што можеме да користиме пејсмејкер за да ги стабилизираме абнормалните електрични ритми во срцето на една личност, веруваме дека можеме да користиме мозочен имплант за да дејствува како пејсмејкер и да ги нормализира девијантните електрични ритми на мозокот кои се поврзани со зависноста. Ова испитување ќе покаже дали ова е практична идеја.
Употребата на мозочни импланти стана популарна во последниве години меѓу лекарите кои лекуваат мозочни нарушувања. Повеќе од четвртина милион луѓе се опремени со нив за да ги контролираат симптомите на низа состојби. Во случај на Паркинсонова болест, имплантите доставуваат импулси до центрите за движење во мозокот на пациентите и ги запираат симптомите кои вклучуваат тремор и неволни движења.
Неколку неодамнешни мали студии сугерираат дека техниката може да се прошири за употреба со зависници од алкохол и опиоиди. Научниците сега ги финализираат плановите за првото целосно клиничко испитување на длабока мозочна стимулација за да утврдат дали може да се зголеми за да се справи со растечката криза на зависност од алкохол и дрога во Велика Британија и други земји.
Зависноста од опиоиди е исто така сериозен здравствен проблем. Речиси половина од сите фатални труења со дрога сега вклучуваат опијати како хероин и морфин.
„Повеќето луѓе трпат сериозни штети ако станат сериозно зависни од алкохол или опиоиди“, рече Вун. „Нивната желба не влијае само на нив. Страдаат и нивните семејства, нивните родители, нивните сопружници и нивните деца. Зависноста никогаш не е само индивидуално нарушување“.
„Зависниците не се способни да работат, а исто така се соочуваат и со опасност од предозирање. Тоа стана многу сериозно прашање за современото општество“, рече таа.
