„Кога зборуваме за храброст, не мислам на големи гестови. Храброст е да чувствуваш кога сите се исклучени, да се впуштиш емотивно кога другите одмавнуваат рамнодушно. Се обидов со изборот на претстави да го разбудиме чувството кај публиката – да не им биде сèедно. Театарот не е само уметност, тој е размена на енергија. Ако не чувствуваме ништо, ако не сме трогнати, тогаш не сме ја сработиле задачата“, вели Стојаноска.
Таа додава дека храброста и смеата не се спротивности, туку сојузници. „Кога ќе се осмелиш да се соочиш со вистината, колку и да е тешка, доаѓа моментот кога ќе можеш и да се насмееш – бидејќи си ја пребродил. Тоа е пораката на годинашната селекција.“
Од сцената, Ѓорѓи Јолевски и неговите дванаесет колеги од МНТ донесоа трислојна претстава – драма, гротеска, апсурд – низ која се врежаа болката, хуморот и бесмислата на современиот човек. „Секоја претстава е нов сон. Секоја е обид да го пронајдеме клучот до срцето на гледачот“, вели Јолевски.
Тој го истакнува пристапот на режисерот Синиша Ефтимов како особено значаен за изведбата: „Слободата што ни ја даде Ефтимов не значеше анархија. Сè беше строго детерминирано, но во тие граници ние пронајдовме нов начин на движење, изразување, комуникација со енергијата на сцената. Глумата не е имитација – таа е трансформација, а оваа претстава ни овозможи токму тоа.“
Војдан Чернодрински рекол: „Театарот е живот, а животот без љубопитни очи е само тишина.“ Токму тие љубопитни очи, љубопитните срца – верната публика – го прават „Војдан Чернодрински“ најжива, најпулсирачка и најпрестижна театарска смотра веќе 59 години.
Публиката во Прилеп, позната по својата остроумност, емоционална отвореност и љубов кон театарот, не остана рамнодушна. Тркалезните маси по претставите, како што вели Стојаноска, се секогаш полни со реакции. „Можеби не секогаш удобни, но точно такви какви што ги посакуваме. Реакцијата значи дека нешто сме поместиле. А тоа е нашата цел – да предизвикаме, да разбудиме.“
И годинава фестивалот уште еднаш покажа дека театарот е жив, храбар и чувствителен. И дека во заедништвото – на сцената, зад сцената, и во гледалиштето – се крие вистинската моќ на уметноста.
Без публиката, театарот не постои – таа е срцето што чука 59 години.
