А ние – знаејќи го неговиот сензибилитет, тој баланс меѓу мрак и светлина, меѓу елегантна болка и нежна духовност – му направивме список. Наше мало Скопје, спакувано како албум со осум песни.
Можеби ќе му се бендиса.
Можеби ќе тргне.
А можеби… ќе остави песна зад себе.
1. Старата чаршија
“I don’t believe in an interventionist God, but I know, darling, that you do…” (Into My Arms)
Само кога ќе падне тивко. Каменот дише. Свиоците шепотат приказни од векови. Овде не се влегува – се потонува. Нема туристички бучави, нема објаснувања. Само сенки, тамјан и ехо од чекори. Совршена сцена за некое „No More Shall We Part“ утро.
2. Џамијата Мустафа-паша
“There is a kingdom, there is a king…” (There Is a Kingdom)
Висока, спокојна, изолирана. Двор каде времето паѓа како прав. Идеално место за оној што го бара своето „бело пространство“, каде што секоја мисла има време да се роди. Тука може да го слушне својот шепот!
3. Св. Пантелејмон – Нерези
“I saw a man climb upon the stairs, and he gave all his money away…” (The Mercy Seat)
На Водно. Во златен час. Не за вера – за фреската. Фреска која плаче. Болката таму не е небеска, туку крв и очај. Човечка. Нешто што Ник би го разбрал. Би го носел дома. Како стих од „The Mercy Seat“ на ѕид.
4. Старата железничка станица
“Time’s a crooked bow…” (We No Who U R)
Фасада со застанат часовник. Потсетник дека Скопје еднаш исчезнало. Се вратило. Но не цело. И можеби баш тука, меѓу урнатото и зачуваното, ќе ги почувствува оние „Ghosteen“ вибрации – меки, болни, живи.
5. Камениот мост и Вардар – после полноќ
“Let love in…” (Let Love In)
Нема публика. Само мостот, реката, ветерот и градот што зборува шепотејќи. Ако има душа – ќе ја чуе тука. Можеби токму тука ќе запее нешто што не е ни од еден албум. Нешто ново. Или „The Ship Song“ – на ритамот на реката.
6. Скриена точка на Водно (над Горно Нерези)
“Far from me, far from me…” (Far From Me)
Без патоказ. Без гужва. Само Скопје, долу, светка како сон од друг свет. Место каде што се молчи. Каде што „Push the Sky Away“ би звучела како молитва. А можеби и ќе остане таму подолго.
7. Аквадуктот кај Скопје
“All things move toward their end…” (Do You Love Me?)
Арките гледаат во ништо. И во тоа ништо – има сѐ. Римска крв, османлиски здив, модерна запоставеност. Место за кое никој не се грижи, а токму затоа вреди. Ник би ја слушнал таму „The Carny“ или „Red Right Hand“, во шепот на ѕидовите.
8. Тивка патека над Матка
“I am the rider, the rider in the rain…” (The Rider)
Над езерото. Без туристи. Без план. Без зборови. Само камен, вода и срцето што чука бавно. Сценографија за „Jubilee Street“, ама без улица. Само тивка патека што не води никаде – и токму затоа води секаде.
P.S.
Stay tuned.
Можеби Ник ќе тргне по оваа мапа.
А можеби вие – фановите, ќе го прошетате пред него.
Со слушалки, со срце што знае каде да чука кога музиката не е доволна.
“I will return to you… like a bird to the tree.”
— Nick Cave
