Кога во 1977 година зборуваше за BBC, неговото лице носеше трајни лузни – потсетник на моментот кога беше заробен во запалениот болид на „Ферари“ на опасната патека Нирнбургринг. Лауда изгуби дел од увото, но не се сеќаваше на самиот удар:
„Мора да сум добил силен удар во главата, изгубив свест и не паметам ништо – ниту трите минути пред, ниту 20 минути по несреќата,“ рече тогаш.
„Зелен пекол“ – патеката што никогаш не беше безбедна
Во 1976 година, Формула 1 беше екстремно опасен спорт – 63 возачи веќе ги загубиле животите до тој момент, а секоја сезона просечно умирале еден до двајца. Но парите се вложувале во побрзи болиди, не во безбедноста – ниту на возилата, ниту на патеките.
Нирнбургринг, со својата должина од 22,8 км и дури 177 кривини, беше познат како „Зелениот пекол“, според британската легенда Џеки Стјуарт. Недоволен број маршали, делови без заштитни огради и променливо време го правеа трчањето таму крајно ризично.
Ники Лауда, како актуелен шампион, се обиде да ги убеди другите возачи да ја бојкотираат трката – но мнозинството гласаше да се вози. Тој го почитуваше гласот на мнозинството.
Несреќата што го замолкна светот
На вториот круг од трката, пред свионот „Бергверк“, болидот на Лауда излета од патеката со брзина од 190 km/h, удри во насип, се запали, и се врати назад на патеката – право во другите болиди.
Неколкумина возачи, вклучувајќи ги Брет Лунгер, Гај Едвардс, Харалд Ертел и поранешниот „Ферари“ возач Артуро Мерцарио, запреа да му помогнат.
Само Мерцарио успеа да ги откопча појасите на Лауда – го извлече од огнот, додека другите помагаа да се изгасне пожарот и го однесоа на тревникот. Шлемот му паднал при ударот, па лицето му било целосно изложено на пламенот.
Најголемата опасност, сепак, биле вдишаните токсични гасови од изгорената пластика и гориво – предизвикувајќи тешки повреди на белите дробови.
„Само не смееш да заспиеш – затоа што тогаш умираш“
Во болница, Лауда паднал во кома. Свештеник му ги дал последните молитви.
„Моите бели дробови речиси откажаа… докторите рекоа дека нема да преживеам. Но се борев. Знаев дека не смеам да се препуштам на заморот,“ изјави тој за BBC во 1977.
Требаше да му се пресадат кожа на лицето, а очните капаци беа реконструирани со кожа од ушите. Но најголемата битка ја водел психички:
„И тогаш само се бориш со мозокот. Ги слушаш звуците, гласовите – и се обидуваш да останеш буден, да го натераш телото да не се откаже. Тоа ми го спаси животот.“
Шест недели подоцна – назад зад воланот
Сѐ уште завиткан во завои, со модифициран шлем, Лауда се појави на Големата награда на Монца само 42 дена по несреќата.
„Тогаш реков дека го победив стравот. Тоа беше лага,“ призна во својата автобиографија To Hell and Back.
„Во Монца бев вкочанет од страв.“
Возењето му било мачно – солзи му течеле од оштетените солзни жлезди, а крвта му се лепела за подкапата. Заврши на четвртото место.
Коментаторот Џеки Стјуарт сведочеше:
„Кога го симна шлемот, крвта му течеше низ лице. Никогаш нема да го заборавам тој момент.“
Губење со чест, победа со достоинство
На последната трка во Јапонија, Лауда се повлече по само два круга поради поројниот дожд – не можеше да гледа. Тоа му ја донесе титулата на Џејмс Хант, но Лауда ја поврати титулата следната година.
Иако повредите од 1976 му ги следеа целиот живот – вклучително и трансплантација на бели дробови во 2018 – тој остана легенда на спортот. Освои 25 Гран При и беше познат по тоа што никогаш не се откажуваше.
Почина во мај 2019 година, на 70-годишна возраст. Неговиот колега Џон Вотсон изјави:
„Да се вратиш на трка по само 40 дена – тоа беше најхрабриот чин што сум го видел кај било кој спортист во мојот живот.“
Извор: BBC
