Во Музејот на град Скопје беше отворена изложба посветена на 90-тиот роденден на големиот македонски уметник и педагог Родољуб Анастасов, на која учествуваа негови студенти со свои дела.
Јасминка Намичева, кураторката на изложбата, истакна: „Сакавме да направиме нешто невообичаено. За творештвото на Анастасов многу е зборувано, пишувано, организирани се изложби. Тоа е огромно творештво. Ако правевме нешто ново, тоа требаше да биде голема ретроспектива. Наместо тоа, решивме да го прикажеме неговиот друг, подеднакво значаен аспект – педагошката работа. Затоа, ги собравме неговите студенти и еве ја изложбата“.
Да имате жив уметник со такво значење, не само кај нас, туку и на светско ниво, е голема привилегија. Организацијата на изложбата беше неизбежна – едноставно, мораше да се случи.
На прашањето, како се избираа уметниците што учествуваат? Јасминка одговара: „Немаше класична селекција. Вклучени се сите што биле дел од неговата класа на Ликовната академија од 1980 до 2000 година. Некои од учесниците се и од Средното уметничко училиште и Педагошката академија.“
Разговор со уметниците:
Трн: Константин Качев, како вие го доживеавте Анастасов како наставник? Што беше највредно што го научивте од него?
Константин Качев: Од него научив што значи цртањето – не само како техника, туку и како филозофија. Не само да седнеш и да црташ, туку да размислуваш преку цртежот. Тоа ми помогна да го најдам својот уметнички пат.
Трн: Во вашите дела, како се чувствува неговото наследство?
Константин Качев: Веројатно преку пристапот кон цртежот – љубовта кон линијата, формата, структурата. Дали тоа е негово наследство или нешто што го имав во себе, а тој ми помогна да го развијам, не знам. Но, знам дека неговото влијание е длабоко.
За читателите на Трн, Тања Таневска, ја споделува најголемата вредност на човекот, сликарот, уметникот, професорот: „Тој бараше дисциплина, истражување, но никогаш не ни наметна свој стил. Ни помогна да го негуваме нашиот сопствен израз.“
Ванчо Јаков вели дека ова е уникатна изложба. „Колку што знам, досега не се случило вакво нешто за ниту еден уметник, ниту еден професор. Анастасов не е само сликар – тој е човек што поминал низ многу нешта, но духот му останал непокорен.“
„Човекот, сликарот, уметникот – кој 90 години има поминато во животот, со сите подеми и падови. Што не е поминато во неговиот живот? Често седиме во неговото ателје и тој раскажува за неговиот живот. Тешко е да се прифати тоа што животот го носи. Така си мислев кога доаѓав овде. Две, две и пол години поминати на Голи Оток, излегуваш жив, без да ти го скршат духот.“
Неговото сликарство е ретко, нешто што не може да се спореди со многумина во светот. Тоа негово сликарство не е земно, тоа е небесно.
Внукот на Клод Моне за него вели дека е најпсихолошкиот автор што го видел во светот.
Изложбата во чест на Анастасов е повеќе од уметнички настан – таа е сведоштво за неговото влијание врз генерации уметници.
