Августовската полна месечина вечерва ќе свети на небото, осветлувајќи ја ноќта со својот волшебен сјај. Оваа сина месечина ќе ги надмине сите други месечини што ги видовме оваа година. Таа ќе свети околу 30 проценти посилно од просечна ноќ осветлена од месечината, фрлајќи долги сенки и создавајќи магичен амбиент за секој кој има доволно среќа да ја фати.
Вечерашната супермесечина што исто така е „сина месечина“, иако всушност нема да изгледа сино, е третата полна месечина во сезона со четири полни месечини. Прв пат „сината месечина“ се појави во далечната 1528 година. Од 1940-тите, „сината месечина“ се користи и за да се опише втората полна месечина во еден месец што има две полни месечини. По оваа, следните супермесечини во 2024 година се на 18 септември, 17 октомври и 15 ноември. Според НАСА, комбинацијата на супермесечината и сината месечина е ретка, а времето помеѓу нивните појавувања е прилично „неправилно“ и може да биде дури 20 години, со 10 години помеѓу просекот.
Супермесечината се појавува со максимална големина и сјај кога е најблиску до хоризонтот. Ова се случува веднаш по изгрејсонце или пред зајдисонце.
Со играњето на месечината со копнените објекти како дрвја и згради, се создава оптичка илузија која ја зголемува големината на Месечината.
Супермесечините расфрлаат околу 30 проценти повеќе светлина на нашата планета отколку месечината кога е најмала. Тоа е затоа што повеќе од сончевите зраци кои се одбиваат од површината на Месечината стигнуваат до нас на Земјата.
Растојанието помеѓу Земјата и Месечината секогаш се менува поради елиптичната орбита на Месечината околу нашата планета.
Оваа флуктуација може да се движи до околу 226.000 милји. Кога Месечината е најблиску до Земјата, таа изгледа поголема и посветла, а кога е најоддалечена, изгледа помала и помрачна.
Ако орбитата на Месечината беше совршен круг, немаше да ги видиме овие промени во големината и осветленоста за време на полна месечина.
Разбирањето на овој феномен фрла светлина врз динамичната врска помеѓу Земјата и нејзиниот природен сателит, покажувајќи ни го прецизниот балет на небесните тела во нашиот Сончев систем.
Познавањето на овие небесни емисии може да биде уште попријатно откако ќе ја разбереме науката зад светлината на Месечината. Месечевата светлина не е генерирана од самата Месечина. Наместо тоа, сончевата светлина се рефлектира од површината на Месечината.
Овој одраз може да се промени во зависност од фазата и положбата на Месечината во однос на Земјата. Ова, пак, влијае на тоа колку светло или слабо се појавува Месечината на нашето ноќно небо. На пример, за време на супермесечина, кога Месечината, сончевата светлина што стигнува до нас е најсилна поради близината на Месечината до Земјата.
Ова резултира со воодушевувачко шоу кое го привлекува вниманието ширум светот. Интеракцијата на светлината и растојанието создава глетка која постојано се развива и која продолжува да предизвикува научен интерес и уметничка инспирација. Растојанието помеѓу Земјата и Месечината секогаш се менува поради елиптичната орбита на Месечината околу нашата планета. Оваа флуктуација може да се движи до околу 226.000 милји. Кога Месечината е најблиску до Земјата, таа изгледа поголема и посветла, а кога е најоддалечена, изгледа помала и помрачна. Ако орбитата на Месечината беше совршен круг, немаше да ги видиме овие промени во големината и осветленоста за време на полна месечина.
Ги чекаме следните супермесечини во 2024 година кои ќе се случат на 18 септември, 17 октомври и 15 ноември. Септемвриската супермесечина ќе биде и делумно затемнување на Месечината, што значи дека Земјата ќе ја фрли својата сенка врз дел од Месечината. Најполната, најголемата месечина годинава ќе изгрее во октомври. Месечината тогаш всушност ќе биде околу 100 километри поблиску до Земјата на 17 октомври.
