Режисерката Лин Ремзи, позната по незаборавниот филм „Треба да разговараме за Кевин“, повторно ја истражува темата на мајчинството од перспектива што ја руши традиционалната романтика околу мајчинската улога. Новото дело изгледа како неофицијален приквел на тој филм – иако стои сосема самостојно како моќна кинематографска визија.
Џенифер Лоренс е во својата најдобра форма досега, во улогата на Грејс – амбициозна писателка која со својот партнер Џексон (Роберт Патинсон) се сели од Њујорк во рурална област, барајќи мир и простор за нејзиниот роман. Нивната љубов е силна, што се гледа и преку експлицитните сцени исполнети со страст, а новиот живот делува како остварен сон.
Но, многу брзо се покажува дека рајот може да се претвори во кошмар. Откако добиваат син, а Џексон започнува работа што го оддалечува од домот неколку дена неделно, Грејс започнува да се гуши во досада, осаменост и сексуално незадоволство. Кога тој се враќа со неслушливо, постојано лаечко куче, нејзиниот ментален распад почнува забрзано да напредува.
Филмот не е класична драма со јасен заплет. Тоа е мрачен, надреален колаж на расположенија – долг нервен слом, раскажан преку хипнотички визуелни елементи, упорна музика, измешана хронологија и бизарни секвенци од соништа. Грејс постепено се одделува од реалноста, потсетувајќи на протагонистката од претходниот филм на Ремзи, „Никогаш не си бил навистина тука“.
Она што го спречува филмот да биде неподнослив во својата тежина е Лоренс – силна, остра, и никогаш не моли за сожалување. Нејзиниот сарказам е одбранбен механизам што ја прави ликовно комплексна и автентична. Во една сцена, Џексон се обидува да води сериозен разговор, но не ја исклучува бучната рок-песна во позадина бидејќи – „тоа е класика“. Такви детали го прикажуваат неговиот површен обид за поддршка, во контраст со длабоката внатрешна криза на Грејс.
Во првата половина од филмот се натрупуваат предзнаци за надолна спирала: Грејс шета низ ливада со голем кујнски нож, а во близина се појавува мистериозен мотоциклист со затемнета кацига. Месечарењето на Пам (Сиси Спејсек), вдовицата-мајка на Џексон, со наполнета пушка, создава чувство на неминовна конфронтација. Насетуваме можен трилер, филм за духови или психолошка хорор-драма – но Ремзи свесно одбегнува да ги реализира овие траектории.
И тоа е дел од разочарувањето: иако филмот маестрално создава атмосфера и напнатост, тој не нуди наративна катарза. Сцените во втората половина ја повторуваат темата „мајчинството е пекол“ со толку упорност, што филмот станува исцрпувачки многу пред крајот.
И покрај тоа, „Умри, љубов моја“ е уметничко остварување вредно внимание. Камерата, звукот, и глумата се на врвно ниво. Но кога еднаш ќе излезете од кино салата, можеби ќе сакате да го прочитате романот – за да откриете што всушност се случува зад маглата на халуцинации и емоции.
Извор: BBC
