Имајќи предвид дека луѓето со траума од детството се повеќе склони кон психолошки и физички проблеми во зрелоста, важно е да се соочиме со последиците од тешкото детство за да се прекине циклусот.
Два знаци дека некој имал тешко детство:
Претерано се свесни за туѓите расположенија и емоции.
„Хипервнимателноста“ е одбранбен механизам за децата од нестабилни семејни средини бидејќи тие често мора да ја набљудуваат околината за да ја проценат сопствената безбедност и удобност меѓу луѓето околу нив.
Без разлика дали се работи за препознавање на расположението на нивните родители или разбирање на атмосферата во дневната соба пред да влезат, тие не се фокусирале на сопствените чувства и потреби.
„Затоа многумина од нас се борат со социјалната анксиозност. Кога сме во група луѓе, целата наша енергија се троши на приспособување кон туѓите мисли или грижа за тоа што другите мислат за нас, наместо да се фокусираме на нашиот внатрешен свет“, рече психологот д-р Никол ЛеПера.
Исто така, краткорочната социјална толеранција може да биде знак дека траумата од детството што сè уште влијае на способноста на личноста да остане присутна за време на интеракциите со другите.
Тие се борат со посветеноста во романтичните врски или пребрзо се заљубуваат.
Според експертите, траумите од детството се манифестираат и во односите на една личност во зрелоста. Без разлика дали се работи за бракови, долги врски, случајни или повремени врски, таквите луѓе се борат со балансирање.
Тие често се исклучени од сопствените емоции, чувства и потреби, што им отежнува да најдат исполнети врски или да одржуваат здрави врски.
„Дефинитивниот симптом на детската траума е обидот да се натера тешката личност да биде добра со нас. Во зрелоста, нивните односи се сведуваат на обид да ја натераат таа нефункционална, штетна, тешка, токсична личност да биде добра со нив“, рече трауматерапевтот Патрик Тихан во разговор со д-р Рамани на TikTok.
Од друга страна, некои одбиваат целосно да се посветат на партнерот или врската, повеќе се грижат за зачувување на сопствениот мир отколку за експериментирање или изразување на своите чувства. Ова не само што предизвикува изолација, туку и ги спречува луѓето да ги залечат тие детски рани.
Соочувањето со траумите од детството и препознавањето на нивните суптилни ефекти врз односите со возрасните и емоционалното здравје е клучно за прекинување на циклусот на болка и создавање поисполнет живот.
