Во „Литература.мк“ во Скопје синоќа беше промовирана книгата посветена на Ѓорѓе Балашевиќ, „Панонскиот адмирал“ од Иван Ивачковиќ.
Биографијата за еден од најголемите музичари на овие простори, која е во издание на „Арс Либрис“, дел од „Арс Ламина – публикации“, беше претставена во рамките на второто издание на фестивалот за литература и општа култура „Видик“. Промоторка на македонското издание на книгата беше уредничката Бисера Бендевска.
Како што соопштија од издавачката куќа, во оваа интимна и професионална биографија е застапена колекција од ексклузивни и некои досега необјавени фотографии од Ѓорѓе Балашевиќ. Книгата „Панонскиот адмирал“ е книга за кариерата на еден голем поет и за падот на една голема држава. Ова е професионална биографија на Балашевиќ и збирка од лични и колективни сеќавања.
-Балашевиќ беше сјаен хроничар и мудар толкувач на нашето време. Во текот на деведесеттите години на 20-тиот век стана симбол на отпорот кон длабоката балканска провинцијализација и на војната. Се спротивставуваше на силата на глупоста и на глупоста на силата. Сепак, пред сè, ќе го паметиме како поет на интимата и на човековите чувства, како поет на љубовта. Веќе неколку генерации ги носат неговите песни под кожата. Стави потпис на обемна дискографија без слаб албум, што е реткост и во интернационални размери. „Панонскиот адмирал“ е поклонување пред неговата уметност и неговиот цивилизациски ангажман, соопштија од „Арс Ламина – публикации“.
Иван Ивачковиќ, кој е познат српски автор и кој пишува за музика речиси четириесет години, ја следел кариерата на Балашевиќ уште од 80-тите години и не го криеше своето долгогодишно одушевување од неговата музика.
„Ѓоле беше талент што се појавува еднаш на векот. Безброј пати ни потврди дека е најдобриот поет што сме го имале на овие простори, најголемиот современ поет на нашето време. Се запознавме во 1986 година, кога работев како новинар. Долго избегнував да се запознам со него, затоа што толку многу ја сакав неговата музика и стиховите, што се плашев дека можеби ќе се разочарам од личноста. А и самиот Ѓоле велеше – ако сакате да продолжите да сакате нечија поезија, држете се настрана од поетот, бидејќи поетот често не е слика на неговите дела. До последен момент мислев дека така ќе биде… Но, запознав еден топол, срдечен, духовит и паметен човек, кој беше олицетворение на своите стихови и кој најде еден совршен баланс меѓу срдечноста и пристојното однесување. Знаеме дека такви луѓе ретко среќаваме во животот, и со време помеѓу нас се разви реална релација исполнета со почит и љубов, до тој степен што си имавме меѓусебни шеги. На пример, често ме задеваше за мојата омилена група, „Ролинг стоунс“ (за кои имам напишано и книга), кои не му беа баш омилени. Дел од тие ситуации ги имав напишано во првата верзија на книгата, и мислев дека има некаков шарм, но кога бев на средината на ракописот, Ѓорѓе се пресели над облаците… Тогаш си помислив, јас не можам да ја завршам оваа книга. Се познававме 30 години, не е малку, но мислев дека немам сила да ја завршам. Но, ми се јавија Биља Крстиќ, Цаки Кравиќ и многу други кои ме убедуваа дека морам да ја завршам книгата, бидејќи таа е споменик на уметноста на Ѓоле. Благодарение на тие луѓе, денес ја имаме книгата“, изјави Ивачковиќ.
