Детството длабоко го обликува начинот на кој го доживуваме светот, другите луѓе и самите себе. Искусените ситуации и односите во раните години често оставаат невидливи траги, кои подоцна влијаат на тоа како реагираме на стрес, конфликти и блискост.
Според советниците, нерешените емоции и проблеми од детството се честа основа за подоцнежни чувства на вознемиреност и несигурност, кои понекогаш се појавуваат без очигледен повод.
Растење без емоционална поддршка
Децата кои растат во домови каде што емоциите се игнорираат или потценуваат често учат да ги потиснуваат сопствените чувства.
Во зрелата доба тоа може да прерасне во потешкотии при препознавање и изразување на личните потреби, што создава постојана внатрешна напнатост.
Кога човек не научил дека е во ред да побара утеха, секоја ситуација во која се почувствува ранливо може да ја активира анксиозноста. Советниците наведуваат дека таквите лица растат со убедување дека мора да бидат „силни“ и самостојни по секоја цена.
Во зрелоста, телото преку анксиозноста го изразува она што некогаш не смеело да се изговори.
Прекритични или премногу барачки родители
Децата кои постојано слушаат дека „не се доволно добри“, подоцна развиваат силен притисок да ја докажуваат својата вредност.
Овој образец лесно преминува во возрасниот живот – се јавува страв од грешки, вознемиреност во социјални ситуации и постојана потреба од одобрување. Внатрешниот мир е редок, затоа што чувството за вредност зависи од надворешни признанија.
Стручњаците предупредуваат дека од ваквото воспитување често произлегува таканаречениот „внатрешен критичар“ – глас кој непрестајно укажува на грешки и ги потценува успесите. Кога тој глас ќе добие доминација, анксиозноста станува секојдневен придружник.
Непредвидливо или нестабилно семејно опкружување
Децата кои живееле во домови со чести расправии, напнатост или емоционална нестабилност развиваат засилен чувство за опасност. Во такво окружување детето учи дека светот може да биде неочекуван и дека мора постојано да биде „на готовс“.
Во зрелата доба, таа постојана подготвеност се претвора во анксиозност – телото реагира како да е сè уште во опасност, дури и кога реална закана нема.
Советниците велат дека овие шаблони може да траат со години, сè додека личноста не сфати дека нејзините стравови не се реакција на сегашноста, туку на минатото.
Како да се надминат последиците?
Психолозите препорачуваат создавање стабилно опкружување преку рутина, здрави односи и практики што ја градат емоционалната сигурност.
Тоа е простор што возрасниот човек може сам да го изгради – а кој ќе го надомести она што некогаш недостигало.
Извор: N1info.rs
