Трансатлантскиот тунел, што треба да ги поврзува Европа и Америка, односно Лондон и Њујорк, под Атлантскиот Океан е нереализиран технолошки сон на човештвото, кој се извлекува од формалин приближно секој век, а потоа малку јавно се фантазира.
Така е и во последните неколку месеци, кога од двете страни на непостоечкиот тунел почнаа да се појавуваат не само натписи со кои се шпекулира како може или треба да се изгради, туку и прилично точната – иако незамисливо висока – цена на неговата изградба: 20 милијарди евра.
Во моментов нема никаков план или проект, а веројатно и никогаш нема да има, не само поради цената, туку и затоа што никој не е сигурен дали тоа може да се изведе технички.
На пример, тунелот под Ла Манш е долг нешто повеќе од 50 километри, а изградбата траеше шест години. Со таа брзина Трансатлантскиот тунел со своите пет и пол илјади километри би бил завршен за околу седумстотини години.
Можеби оваа тема е повторно отворена затоа што Европа во моментов со интерес ја следи изградбата на норвешкиот Рогфаст, кој треба да биде најдолгиот и најдлабокиот подморски патен тунел во светот, како и изградбата на тунелот Фемарнбелт меѓу Данска и Германија.
Мислењата се поделени околу тоа дали митскиот тунел помеѓу Европа и Северна Америка треба да биде поставен под океанското дно или на него, а постои и идеја да лебди педесет метри под површината, со што би се избегнале проблеми со притисокот, а сепак да не пречи во поморскиот сообраќај.
Повеќето се согласуваат дека возовите ќе мора да патуваат низ таков огромен тунел, бидејќи на тој начин ќе се избегне потребата од дополнителна инфраструктура. Што се однесува до самиот транспорт, најверојатните моментално се возови кои магнетно левитираат, кои би можеле да достигнат брзина до неколку илјади километри на час во вакуумска цевка, или возови на млазен погон, кои исто така би можеле да сообраќаат незамисливо брзо, но ќе бараат многу време и километри.
Со воз кој левитира, патувањето од Лондон до Њујорк би се намалило од сегашното време на лет од 8 часа на 54 минути.
Ако целата идеја за трансатлантскиот тунел ве потсетува на Жил Верен, не сте далеку. Во 1888 година, неговиот син Мишел Верн ја замислил идејата за транспорт на подморници. Тој опиша транспортен систем од пневматски цевки кои можат да придвижуваат патничка капсула со брзина до 1.800 километри на час под Атлантскиот Океан во кратка приказна наречена „Иднина експрес“.
