Бернар Бонело, еден од најавтентичните современи автори, со „La Bête“ се впушта во комплексна и храбра филмска авантура што ги истражува границите на човечката природа, технологијата и емотивниот терор на иднината. Во стил што одекнува со духот на францускиот нов бран и со прецизноста на Стенли Кјубрик, Бонело нуди интелектуално провокативен, визуелно опоен филм што ги редефинира жанровите.
Дејството се протега низ различни временски линии, каде главната хероина, интензивно и беспрекорно портретирана од Леа Сејду, се обидува да се соочи со својата иднина во свет во кој чувствата се третираат како слабост. Во едно дистописко општество каде што технологијата доминира, љубовта и стравот се подложени на интервенција, а човечкото суштество се редуцира на рационални алгоритми.
Оваа слоевита нарација резонира со естетиката на новиот бран, особено во начинот на кој филмот ги руши конвенционалните наративни структури. Линијата помеѓу минатото, сегашноста и иднината се заматува, оставајќи простор за егзистенцијалните прашања: дали љубовта може да преживее кога е лишена од својата ирационалност? Што се случува со човечката душа кога се рационализира до најмалите честички?
Леа Сејду, како жена што постојано ја преиспитува својата човечност, е срцевината на филмот. Нејзината изведба ја комбинира ладната сензуалност со кревкоста на лик заробен помеѓу емоционалниот нагон и неумоливата машинерија на новиот свет. Камерата на Бонело ја третира нејзината присутност како метафизички простор, како симбол на човечката жртва и отпор.
Визуелниот јазик на филмот е флуиден и хипнотизирачки. Бонело маестрално комбинира клиничка стерилност со моменти на барокна убавина. Ладните сини и металик нијанси на дистопискиот свет се нарушени од топли тонови кога спомените од минатото се враќаат. Во таа тензија помеѓу убавината и стравот се огледува естетиката на новиот бран и влијанието на Стенли Кјубрик – особено во користењето на стерилни симетрии и прецизна просторна композиција како рефлексија на внатрешните состојби на ликовите.
Бонело, следејќи ја оваа филозофска траекторија, истражува свет во кој чувствата се сметаат за застарен концепт, опасен за напредокот. Сејду, со својата улога што ги спојува природната ранливост и силата, ги отелотворува последиците од ваквиот свет. Нејзиното лице, често обвиено во мрачно светло, прецизно го одразува стравот на човештвото од губењето на сопствената емотивна суштина.
„La Bête“ не е само филм, туку и филозофска дискусија, поставена низ три акта што се движат помеѓу рационалниот ред на иднината и хаотичната убавина на минатото. Како кај Крис Маркер или Ален Рене, времето овде не е линеарно. Тоа е субјективно, исполнето со празнини што ја акцентираат тишината на човечката отуѓеност.
Сцените од минатото не се носталгични; иднината, иако визуелно привлечна, е обременета со длабока егзистенцијална празнина. Овој пристап е директно ехо на авторската логика на Кјубрик, каде визуелното богатство никогаш не е цел само по себе, туку средство за длабоко психолошко и филозофско истражување.
„La Bête“ е филм што го провоцира разумот. Тој ги поставува најдлабоките прашања за човечката природа во еден свет што ја фаворизира технологијата наспроти емоцијата. Во духот на новиот бран, и со влијанието на Кјубриковата студена прецизност, Бонело создава дело што не се плаши да предизвика, да вознемири и да остави траен печат.
