Молнар ќе остане запаметен како последниот личен готвач на Јосип Броз Тито, но и како човек на ведар дух, исклучителен професионалец и личност со беспрекорен карактер, пренесува bjelovar.live.
Од млади години до врвот на државната кујна
Својата кулинарска приказна ја започнал во Загреб, каде што ја завршил Угостителската школа во Франкопанова улица. Уште како студент работел на Бриони, во хотелите „Нептун“ и „Кармен“, а токму таму го забележале неговиот талент и дисциплина.
Во само дваесеттата година од животот му била укажана чест што ретко кој ја доживеал – да стане личен готвач на Тито. Од 1973 до 1980 година Молнар готвел за претседателот, неговата сопруга Јованка и бројни државници од светот.
„За ‘Старото’, како што го нарекувавме, готвев сè – од појадок до вечера. Бев двојно помлад од колегите, но учев од најдобрите,“ изјави Молнар во едно интервју, сеќавајќи се на својот колега, словенечкиот готвач Лилијан Габријел, кој претходно работел и на бродот на кралицата Елизабета.
Живот со Тито – кујна на тркала
Молнар беше дел од елитниот тим што постојано го следел маршалот – готвел во Плавиот воз, на бродот Галеб, во Бијела вила на Бриони, па дури и во претседателскиот авион и на Панговчак.
„Еднаш, кога се расипа рерната и ручекот доцнеше, Тито само стана и замина без збор. Сите бевме исплашени, но никогаш не се лутеше – беше вистински господин,“ раскажувал Молнар.
Тито често влегувал во кујната, разговарал со персоналот, дури и самиот знаел да си испржи јајца. Таа непосредност, велел Молнар, го направила да го почитува не само како лидер, туку и како човек.
Враќање дома и наследство
По смртта на Тито, Молнар се вратил во родниот Бјеловар, каде што долги години го водел ресторанот „Стара ура“ – подоцна познат и како „Ресторан Ура“. Тој локал стана симбол на традиционална кујна, топло гостопримство и човечка искреност.
Во неговиот ресторан гостувале бројни личности, но и обични луѓе кои сакале добра храна и добра приказна. Молнар бил познат по својот насмев и по тоа што сите го нарекувале „господин човек“ – надимок што совршено го опишуваше.
Со неговото заминување, Хрватска и поранешна Југославија изгубија човек кој ја хранеше историјата, но и кој секој оброк го претвораше во спомен вреден почит.