Но, Клептон е некој кој обично ги оставал сите свои емоции на сцената додека свирел. Кога ќе погледнете некои од неговите изведби во неговиот врв, тој секогаш се трудел да го извлече максимумот од секоја песна на која работел, честопати препуштајќи се на музиката и целата своја болка ја претворал во најубавиот блуз што светот некогаш го слушнал.
Тој не се плашеше да го открие своето ранливо срце преку неговата песна. Целата идеја за составување на бендот Derek and the Dominos беше обид да ги маскира своите емоции и да ѝ покаже љубов на Пети Бојд, а кога почна да пишува песни како Layla и Bell Bottom Blues, беше невозможно да не се слушне неговата болка во секоја отсвирена нота.
Меѓутоа, едно е да се пее за романтична љубов, а сосема друго е да се справиш со загубата. Суштината на блузот е обид да се надминат товарите што ви ги наметнал животот, но секој што некогаш изгубил дете знае дека песната не е доволна едноставно да ја фрли настрана таа болка и да продолжи понатаму. Откако Клептон го загуби својот син Конор во несреќен инцидент, албумот Pilgrim беше единствениот начин на кој знаеше како да се справи со неговата состојба на умот.
Сепак, тоа не беше албум исполнет само со различни верзии на Tears in Heaven. Клептон веќе го напишал своето ремек-дело посветено на неговиот син, па многу од песните на овој албум го истражуваат неговиот однос со другите членови на семејството. Секој кој некогаш доживеал недостаток во семејните односи може да се поврзе со песната My Father’s Eyes.
Иако Клептон сакаше песната да биде истражување на неговиот однос со неговиот татко преку загубата на неговиот син, тој рече дека нејзината оригинална верзија е премногу сурова за некој да ја слушне.
„На пример, првата верзија на My Father’s Eyes звучеше доста раздразливо. Текстот беше премногу лут и детски. Наместо тоа, уметноста и занаетот беа за обликување на тој гнев во нешто со кое луѓето би можеле да се поврзат. Не би имало смисла само да се повлечам и да жалам во песна, бидејќи тогаш тоа нема да ја пренесе пораката“, рече Клептон.
Кога ја слушате песната My Father’s Eyes, не го слушате само Клептон како се бори со емоциите – ова е гласот на детето кое никогаш немало вистинска татковска фигура и кое очајно се обидува да најде мир во подоцнежните години од својот живот.
