Вим Вендерс е добитник на наградата за животно дело на Европската филмска академија во 2024 година. Наградата му е доделена на 7 декември за време на 37-мото доделување на Европските филмски награди во Луцерн, Швајцарија. Ова признание ја одразува неговата извонредна кариера и придонесот кон европската кинематографија.
Во Perfect Days, Вим Вендерс нè води на поетска одисеја низ секојдневието, трансформирајќи ја едноставноста на животот во уметнички израз. Како ехо на делата на Јасуџиро Озу и најдобрите моменти на Франсоа Трифо, филмот ги апсорбира микроскопските детали на човечкото искуство.
Протагонистот Хирајама, скромен чистач на јавни тоалети во Токио, се движи низ својот монотон ден со прецизност на ритуал. Секоја сцена станува композиција, осмислена со љубов кон текстурата на урбаната тишина. Вендерс вешто создава филмска структура од привидно тривијалните активности: избор на музика од неговите касети, фотографирање на дрвја, или пак едноставното набљудување на светот околу него.
Овие „совршени денови“ не се без болка. Тишината ја пополнуваат сенките од минатото, откривајќи го емотивниот товар кој Хирајама го носи, како незабележлив шепот во позадината на секоја сцена. Слично на Антоан Дуанел кај Трифо, неговите избори и начинот на кој го перцепира светот го дефинираат неговиот лик.
Камерата на Вендерс, во својата тивка рефлексија, потсетува на модернистичкиот стил на Годар и Рене. Статичните кадри содржат емотивна тензија, додека палетата на бои ја отсликува рутината, но со изненадувачка топлина. Вендерс се воздржува од традиционалниот наратив. Наместо тоа, тој претпочита контемплација а не стандардна акција, што му дава на филмот специфичен тон кој е истовремено интимен и универзален.
Централниот мотив на песната „Perfect Day“ на Лу Рид е маестрално интегриран во наративот, носејќи емотивна длабочина и резонанца која го заокружува искуството на гледачот.
Завршните сцени, придружени од меланхоличните, но инспиративни тонови на песната, го симболизираат задоволството што може да произлезе од миговите на мир и интимност. Вендерс вешто го трансформира овој веќе класичен музички момент во катарзична поента, потсетувајќи не дека „совршените денови“ не се само грандиозни настани. Напротив, најчесто тоа се мали, значајни моменти што ги обликуваат нашите животи.
Со „Perfect Days,“ Вендерс создава интимен портрет на човечкото постоење, филм кој нè поканува да се поврземе со суштината на едноставноста и ја покажува моќта на музиката како универзален јазик на емоции и спомени. Вендерс нè потсетува и на моќта на филмот да прикажува, да слави мали но значајни моменти. Ова не е само портрет на еден човек, туку филозофски рефлексивен поглед на животот како уметност. Како што би рекле критичарите на Новиот бран: вистинската револуција во киното лежи во приказната што се крие токму во секојдневието.
