Трн: Што правите овде?
Џеки: Во Мировниот корпус има шест сектори, а јас работам во секторот за развој на заедницата. Мојата задача е да соработувам со НВО-и и да им помогнам да размислат како можат да се развиваат, со планирање за иднината. Ги слушам, правам оценка на организацијата и ги поддржувам да најдат начини за растење.
Трн: Како ви се допаѓа Македонија?
Џеки: Ја сакам Македонија. Во САД одев на планинарење три или четири пати годишно, а овде во Македонија одам еднаш неделно. Планините се толку убави, а пријателите што ги запознав имаат страст за планинарење, што е одличен начин да се запознаам со луѓето и земјата. Кога прв пат пристигнав, бев сместена во Неготино и тоа беше прекрасно. Ги сакам врските меѓу семејствата и како сите живеат заедно. Во Скопје, уживам во градскиот живот, шетањето, шопингот, рестораните, уличната музика и фестивалите.
Мировниот корпус ни помага да се интегрираме со тоа што нѐ сместува со семејства кога ќе пристигнеме, така што секој волонтер останува со семејството-домаќин три месеци, живееме во нивниот дом, вечераме со нив, се обидуваме да го вежбаме јазикот со нив и тие ни помагаат да се запознае со културата, празниците што се слават и слични работи.
Трн: Дали твојата желба беше да дојдеш во Македонија или така ти одредија?
Џеки: Кога се пријавив, реков дека ќе одам каде било и ќе работам сè, па тие ја разгледаа мојата биографија и рекоа дека можам да делувам во програмата за развој на заедницата поради моето минато искуство и ја избраа Македонија за мене затоа што лицето кое ме регрутираше, неговото претходно искуство беше Македонија и тој имаше фантастично искуство, па ми препорача и јас да дојдам и реков ОК и сега сум тука. Првото нешто што го направив кога дознав дека ќе одам во Македонија, отидов во библиотеката и позајмив готвач со македонска кујна за да видам како изгледа храната тука, а од неа сум одушевена.
Трн: Дали животот тука е многу различен од оној во САД?
Џеки: Различен е бидејќи пораснав во Њујорк, на пример таму не можеш да слушнеш муслимански молитви иако има џамии. Има многу христијански случувања, но не и како Водици. Овде сè е отворено. Сакајќи да ги проширувам моите искуства, не сакав да имам само еден вид искуство, туку да видам други култури и да научам како другите луѓе ги живеат своите животи.
Џеки била импресионирана од традицијата за Водици, кога се фрла крстот, но како што вели таа, шегувајќи се, не скокнала во вода по крстот, туку со голем интерес ја следела целата церемонија бидејќи вакви церемонии не можеш да сретнеш во Америка.
Трн: Пред тоа, дали работевте нешто слично во САД?
Џеки: Не, во САД работев во управување со грантови, истражување, развој на програми и евалуација. Имам две магистратури, една во бизнис администрација и друга во организациска психологија, како и докторат по право и политика. Последната позиција ми беше Продекан за разноличност и инклузија на Факултетот за уметности и наука при Тафтс Универзитетот во Америка . Сакав да го проширам моето искуство, не сакав да имам еден тип на искуство, сакав да видам други култури и да научам да почитувам како другите луѓе ги живеат своите животи. Пред тоа патував многу, всушност патував на секој континент освен на Арктикот, така што бев во Австралија, Нов Зеланд, бев во Европа, во Јужна Америка, отидов во Азија, но никогаш не живеев долг временски период и работев така што ова што сум во Македонија ми е прв пат на подолг период.
Трн: Што точно правите овде на редовна база?
Џеки: Држам часови по англиски за Еразмус волонтерите и ја поддржувам соработничката при секојдневните обврски со корисниците. Работам и на проекти, како развивање на стратешки планови и идентификување партнери за организацијата во која што работам.
Трн: Дали има повеќе мажи или жени волонтери?
Џеки: Има еднаков број мажи и жени и во моментот имаме 45 волонтери низ Македонија. Следната група доаѓа во септември.
Трн: Дали ви е тешко да учите македонски?
Џеки: На моја возраст учењето на било што е тешко. Имам смешни ситуации кога бев во Неготино, мојата мајка-домаќинка знаеше малку француски, нула англиски, а јас зборував англиски, без македонски и малку француски, па кога ќе заглавевме, се префрлувавме на француски.
Во ова интервју, Џеклин Диџин ги сподели своите искуства и предизвици со нашите читатели, откривајќи ја својата посветеност на заедницата и желбата да научи за нови култури. Џеклин е инспиративен пример за тоа како пензионирањето може да биде период на нови искуства и служба за заедницата.
