Овие острови и гребени, 18 километри јужно од Џерси, се предмет на една од највисоките плими на планетата. За само шест часа, копно со големина на Манчестер ќе остане само неколку карпи кои излегуваат од морето. Сепак, ова е местото каде што се наоѓа најјужната структура на Британските острови: јавен тоалет со уреден знак кој бара да се користи внимателно, бидејќи следниот најблизок е десет милји оддалечен.
Островот Метер е единствениот населен, барем привремено. Неколку камени куќички, кои датираат од 19 век, биле изградени од рибари, рудари и собирачи на алги од Џерси. Денес, куќите се претежно во приватна сопственост, без постојани жители, без хотели и без класичен туризам. Повремено некој преноќува, но островите остануваат тивки и заборавени поголемиот дел од годината.
Низ историјата, Минкизи бил точка на различни конфликти, од Норманите и Французите до Англичаните. Островите служеа како рај за пиратите и шверцерите, тие беа причина за дипломатски кризи, па дури и нацистите останаа таму „заробени“ некое време по завршувањето на војната, не знаејќи дека војната е завршена. Дури во 1953 година Меѓународниот суд на правдата пресуди дека тие и припаѓаат на Британија.
Сепак, тоа не ги спречи некои симболично да ги „освојат“. Најпознат случај е францускиот писател Жан Распај, кој со група пријатели во неколку наврати доаѓал да го подигне знамето на самопрогласеното Кралство Патагонија на островот, да го обои тоалетот во нивните бои и да остави белег во форма на перформанс.
Сепак, Минките не се само бизарна историска фуснота. Ова место е рај за биолозите и истражувачите. Поради огромната разлика помеѓу плимата и осеката, овде има огромен број различни живеалишта, како на копно, така и под морето. Научниците бележат ретки видови, од сепиоли кои ја менуваат бојата до морски црви слични на цветови. Затоа островите се дел од иницијативата целиот регион да стане Геопарк на УНЕСКО.
На островите како овие, човекот е само минлив гостин. Природата овде го има последниот збор.
