Овие податоци предизвикуваат загриженост кај здравствените експерти бидејќи укажуваат дека осаменоста не само што негативно влијае на психичкото, туку и на физичкото здравје.
Додека проблемите како што се дебелината, пушењето и злоупотребата на алкохол често се во фокусот на здравствените кампањи, осаменоста до сега не се сметаше за толку сериозен проблем. Сепак, научниците се повеќе го препознаваат нејзиното разорно влијание врз здравјето. Осаменоста не е само физичка изолација – таа вклучува чувство на социјална исклученост, недостаток на емоционална поврзаност и чувство дека поединецот нема поддршка кога е потребно.
Истражувањата покажаа дека луѓето кои долго време се осамени имаат зголемен ризик од развој на срцеви заболувања, мозочен удар, депресија, анксиозност и други хронични состојби. Долготрајното чувство на осаменост може да го ослаби имунолошкиот систем, да ги зголеми воспалителните процеси во телото и да доведе до зголемен крвен притисок, а сето тоа заедно го зголемува ризикот од сериозни болести.
Истражувањето спроведено од Универзитетот Харвард откри шокантни податоци – чувството на хронична осаменост има поштетно влијание врз здравјето отколку употребата на стимуланси како кофеин, никотин, па дури и амфетамини. Студијата исто така покажа дека негативниот ефект на осаменоста врз телото е сличен на она што би го предизвикало пушењето 15 цигари дневно. Оваа споредба ја става осаменоста меѓу најголемите закани за здравјето во модерното време.
Познато е дека стимулансите влијаат на невротрансмитерите во мозокот, промовирајќи привремено чувство на будност, еуфорија или енергија. Сепак, долготрајната употреба на стимуланси доведува до исцрпување на ресурсите во телото, што може да предизвика физички и психолошки последици. Осаменоста, иако не го предизвикува истиот моментален ефект, создава хроничен стрес кој со текот на времето во голема мера го нарушува здравјето, особено кардиоваскуларниот систем.
Една од клучните причини зошто осаменоста е толку опасна по здравјето е тоа што предизвикува постојан стрес. Луѓето се социјални суштества и кога се изолирани или се чувствуваат социјално исклучени, телото реагира како да е под закана. Оваа перцепција предизвикува одговор на стрес кој вклучува ослободување на хормони како кортизол.
Кортизолот, познат како „хормон на стрес“, може да биде корисен во краткорочни ситуации бидејќи го подготвува телото за борба или бегство. Но, кога телото е постојано под влијание на кортизол поради хроничната осаменост, се јавуваат низа негативни ефекти. Долгорочно покачен кортизол може да предизвика покачен крвен притисок, да го ослабне имунолошкиот систем, да го зголеми ризикот од срцеви заболувања и да предизвика воспалителни процеси во телото.
Освен тоа, осаменоста често води до негативни емоционални состојби како депресија и анксиозност. Овие состојби дополнително го влошуваат физичкото здравје бидејќи луѓето кои се борат со ментални проблеми често ја занемаруваат својата физичка благосостојба, имаат полоша исхрана, помалку се движат и се повеќе склони кон злоупотреба на алкохол или други супстанции.
И покрај зголемената поврзаност преку дигиталните платформи, осаменоста станува се поголем проблем во современото општество. Парадоксално, социјалните мрежи и технологијата кои требаше да ги поврзат луѓето, често придонесуваат за чувството на изолација. Иако обезбедуваат можност за постојана комуникација, овие платформи можат да создадат чувство на површна поврзаност, додека вистинската емоционална блискост и поддршка отсуствуваат.
Покрај тоа, брзиот начин на живот и зголемениот акцент на индивидуализмот доведува до тоа луѓето да се оддалечат едни од други. Постарите луѓе најчесто се најпогодени од осаменоста, особено оние кои живеат сами или изгубиле брачен другар. Сепак, и помладите генерации се повеќе го чувствуваат товарот на изолацијата, и покрај сеприсутните можности за виртуелна интеракција.
За да се намали негативното влијание на осаменоста врз здравјето, важно е да се препознае и реши овој проблем на индивидуално и општествено ниво.
Важно е да се зајакнат социјалните врски. Поттикнувањето на луѓето да создаваат и одржуваат квалитетни меѓучовечки односи е клучно за борбата против осаменоста. Ова ги вклучува не само семејството и пријателите, туку и пошироката заедница. Учеството во социјални активности, волонтирањето или придружувањето на групи кои споделуваат заеднички интереси може да помогне да се создаде чувство на припадност.
Поголем фокус треба да се стави и на менталното здравје. Важно е да се поттикне отворена дискусија за осаменоста и нејзиното влијание врз менталното здравје. Луѓето кои страдаат од чувство на изолација треба да се охрабрат да побараат помош од професионалци за ментално здравје, кои можат да им помогнат да се справат со овие чувства и да изградат издржливост.
Иако технологијата може да придонесе за чувството на осаменост, таа може да биде и средство за поврзување, особено за оние кои се физички изолирани. Виртуелните заедници, групите за онлајн терапија и апликациите за социјална поддршка можат да обезбедат чувство на поврзаност.
Извор: Индекс.хр
.jpg){kind=link}