Истражувачите од Холандија користеле електроенцефалограми (ЕЕГ) за да ја проучуваат невролошката активност на луѓето кои гледаат оригинални дела и копии во хашкиот музеј Мауритшуис.
Откриле дека вистинските слики, во кои била вклучена и Девојката со бисерна обетка од Јоханес Вермер, имале многу поемотивно влијание во наодите опишани како „важни и релевантни за целиот музејски сектор“.
Ерик Шердер, професор по невропсихологија на Vrije Universiteit Amsterdam, рече: „Гледањето уметност го стимулира вашиот мозок на неколку нивоа. Тоа предизвикува возбуда, ја поттикнува имагинацијата и ве тера да размислувате за она што го гледате. Тоа е крајно збогатување, активирајќи го вашиот мозок до максимум“.
Другите слики користени во студијата нарачана од Мауритшуис беа автопортретот на Рембрант од 1669 година и неговата Лекција по анатомија на д-р Николаес Тулп од 1632 година. Погледот на Делфт на Вермер од 1660-61 година и Виолинистот на Жерар ван Хонтхорст од 1626, исто така, беа користени.
Студијата покажа дека Девојката со бисерна обетка е особено моќна.
Истражувачите откриле дека дел од мозокот познат како прекунеус, кој е вклучен во чувството за себе, саморефлексија и меморија, бил „убедливо најстимулиран дел“ кога луѓето го гледале ремек-делото.
Рамката и осветлувањето на сликата, исто така, влијаеле на тоа колку силно сликата влијаела врз луѓето.
Mauritshuis ја нарачале студијата од Neurofactor, холандска компанија. Истражувачите користеле мобилни ЕЕГ апарати, скенирање со магнетна резонанца и тракери за очи за да ги споредат реакциите на оригиналите и копиите.
Дваесет доброволци ги гледаа сликите и копии во Mauritshuis, а други 20 ги видоа копиите додека беа подложени на магнетна резонанца.
Мартин Госелинк, директорка на музејот, рече дека студијата „покажала еднаш засекогаш дека посетата на Мауритшуис или друг музеј има многу поголема емоционална вредност“.
Вера Карасо, директор на Здружението на холандските музеи, рече: „Резултатите од ова ново истражување се важни и релевантни за целиот музејски сектор“.
