Рокерите често за себе мислат дека се еден вид на секуларни богови, но вистината е дека тие не се непогрешливи. Без оглед на тоа колку некој бенд бил успешен или не во минатото, никогаш нема гаранција дека нивниот следен албум ќе ги достигне височините што ги достигнале претходно. Понекогаш сè оди наопаку.
Се разбира, често има олеснителни околности. Членовите на бендот се менуваат поради смрт, дрога или само добри старомодни „музички разлики“, а понекогаш амбициозната нова насока се покажува како погрешен пресврт. Без разлика на причината, останува фактот дека само затоа што албумот е издаден од легендарен бенд, тоа не мора да значи дека самиот албум ќе биде легендарен.
Заедно со бендовите како The Doors, The Clash и Duran Duran, еве ги 15-те најлоши албуми некогаш направени од инаку одлични бендови, според The Independent.
15) Guns N’ Roses – Chinese Democracy (2008.)
Снимен во 15 различни студија во период од 10 години по цена од повеќе од 13 милиони долари, „Chinese Democracy“ е најскапиот рок албум некогаш снимен, што само покажува дека со пари не може да се купи квалитет. Гитаристот на почетоците на Guns N’ Roses, Трејси Ганс, го опиша албумот креиран од Аксел Роус „премногу попустлив, стерилен и не толку возбудлив“.
14) Queen + Paul Rodgers – The Cosmos Rocks (2008.)
Повеќе од една деценија по смртта на фронтменот Фреди Меркјури, Queen објавија дека повторно ќе се соберат на турнеја со поранешниот пејач на Bad Company, Пол Роџерс. Соработката на крајот доведе до нова плоча, но прилично незгодниот и заборавен The Cosmos Rocks не успеа да дојде никаде блиску до врвот на бендот.
13) Aerosmith – Draw The Line (1977.)
Aerosmith беа катапултирани во рок суперѕвезди со албумите Toys in the Attic од 1975 година и Rocks од 1976 година, но следната година бендот излезе од форма форма. Фронтменот Стивен Тајлер наизменично конзумирал огромни количини кокаин и тупаници седативи.
Гитаристот Џо Пери подоцна му рекол на биографот на бендот Стивен Дејвис дека за време на снимањето на некохезивниот Draw The Line „тие биле зависници од дрога кои правеле музика, а не музичари кои се дрогираат“.
12) The Doors – Other Voices (1971.)
Кога нивниот фронтмен Џим Морисон почина во Париз во јули 1971 година, тројцата преостанати членови на The Doors се соочија со тешката одлука дали да продолжат без него. Само три месеци подоцна, тие го објавија албумот на кој работеше триото во негово отсуство – избледениот Other Voices.
„Веројатно не требаше да го објавиме толку брзо по смртта на Џим“, призна гитаристот Роби Кригер во едно неодамнешно интервју.
11) Van Halen – Van Halen III (1998.)
Van Halen објавија само еден албум со пејачот на Extreme, Гери Шероне, а вие само треба да го слушнете за да дознаете зошто. Беше толку лош што не објавија друг албум цели 14 години. Најжестоките критики стигнаа од оригиналниот пејач на бендот Дејвид Ли Рот, кој рече дека песната How Many Say I на Еди Ван Хален звучела како истурање„жешка вода на мачка“.
10) Mötley Crüe – Generation Swine (1997.)
Generation Swine беше многу очекуван албум бидејќи требаше да го одбележи враќањето на Винс Нил во Mötley Crüe по петгодишно отсуство. Нивниот оригинален пејач можеби се врати во бендот, но нивната рана магија не успеа повторно да се појави. Во 2008 година, зборувајќи за весникот The Plain Dealer, Нил рече: „Тоа беше ужасен албум, бидејќи имаше премногу експерименти“.
9) The Who – It’s Hard (1982.)
The Who се еден од најголемите британски рок бендови досега, но во 1982 година тие беа во опаѓање. Иконскиот тапанар Кит Мун почина четири години претходно, а останатите членови не беа сигурни дали воопшто сакаат да продолжат да снимаат албуми. Откако го објавија претежно лошиот It’s Hard, тие не сакаа да снимаат друг албум во следните 24 години.
8) Black Sabbath – Forbidden (1995.)
Кога некој од издавачката куќа на Black Sabbath му предложи на гитаристот Тони Ајоми бендот да соработува со раперот Ајс-Т, одговорот на Ајоми бил: „Кој е тој, по ѓаволите?“.
Не само што Ајс-Т настапуваше на албумот, туку и неговиот колега од бендот Body Count, Ерни Си, беше доведен да ја произведе плочата. Неговиот стил никогаш не му одговараше на бендот, а Ајоми албумот што заедно го направија го нарече „тотална глупост“.
7) Kiss – Carnival of Souls: The Final Sessions (1997.)
Во средината на деведесеттите, Kiss одлучија дека ако не можат да го победат гранџ звукот на Nirvana, Soundgarden и Alice in Chains, па решија да им се придружат. Тие лудо се обидоа повторно да се измислат како алтернативни рокери облечени во фланел, но првично се откажаа од идејата пред да биде објавен албумот. Откако почнаа да циркулираат дел од песните, тие сепак го објавија Carnival of Souls: The Final Sessions. Подобро ќе беше да не го стореа тоа.
6) Led Zeppelin – Presence (1976.)
Крајот на 1975 година беше тежок период за Led Zeppelin. Пејачот Роберт Плант сè уште се опоравуваше од тешките повреди од сообраќајна несреќа, па нивната турнеја беше откажана и наместо тоа резервираа време во студио.
Presence беше составен за само неколку недели, а гитаристот и продуцент Џими Пејџ работеше 20 часа за да го заврши, додека Плант пееше со болки. Во ретроспектива, одморот во кревет можеби ќе беше подобра опција.
5) Genesis – Calling All Stations (1997.)
Кога тапанарот и пејач Фил Колинс ги напушти Genesis во 1996 година, бендот беше сведен на два оригинални членови: клавијатуристот Тони Бенкс и гитаристот Мајк Радерфорд. Двојката го донесе шкотскиот пејач Реј Вилсон да го замени Колинс. Албумот Calling All Stations беше широко критикуван, а Чикаго трибјун го нарече „безоблична грутка на синтетички звуци“.
4) The Clash – Cut The Crap (1985.)
Последниот албум на панкерските херои The Clash денес е во голема мера заборавен, исклучен од бокс сетови и компилации, и со право. Откако ги отпуштија тапанарот Топер Хедон и гитаристот Мик Џонс, Џо Страмер и Пол Сајмонон решија да продолжат со овој неинспиративен албум.
Бендот засекогаш се распадна набргу по неговото објавување, а Страмер подоцна се одрече од него, можеби посакувајќи да го послуша сопствениот совет даден во насловот на албумот.
3) Metallica – St. Anger (2003.)
Понекогаш чепкањето во формулата што ги направи познати е токму она што му треба на бендот за да достигне нови височини. Во други случаи, сепак, не излегува толку добро. Металика и нивниот надуен St. Лутината страдаше од прекумерна употреба на тапани со низок тон, целосен недостиг на соло на гитарата на Кирк Хамет и што е најлошо од се, серија на бесмислени, предолги песни.
2) Chris Cornell – Scream (2009.)
Насловната страна на третиот соло албум на Крис Корнел го прикажува поранешниот фронтмен на гранџ титанот Soundgarden како симболично крши гитара. На самата плоча, тој го отфрли својот гитарски рок звук во корист на електронските поп битови произведени од Тимбаленд со помош на Џастин Тимберлејк. Резултатот беше врисок, но не од воодушевување.
1) Duran Duran – Thank You (1995.)
Сигурно изгледало како добра идеја тогаш: многу успешен бенд кој им оддава почит на нивните омилени уметници и песни. Резултатот, сепак, беше албум кој во 2006 година беше прогласен за најлош албум на сите времиња од страна на магазинот Q. Препевите на на Боб Дилан и Sly and the Family Stone беа доволно лоши, но најлош беше обидот на Сајмон Ле Бон да ја препее и направи популарна протестната химна на Public Enemy, 911 is a Joke.
