Но, уште помалку нешта предизвикуваат фрустрација како кога сладоледот се топи, се лизга од корнетот и капе по рацете. Пред неколку години во вирусна сензација се создадоа сладоледите на јапонскиот производител Kanazawa Ice, кои не се топеа дури ни на високи температури.
Научниците кои стојат зад овој сладолед го збогатиле со големи количини полифеноли – група на антиоксидативни молекули присутни во многу видови овошје. Резултатот е необична стабилност, односно отсуство на кремасти течности кои се лизгаат низ прстите.
Сладоледот главно се состои од павлака и шеќер. Машините за сладолед ја мешаат оваа смеса во ладен валјак, каде што формираат слој мраз кој се струга за да се спречи раст на големи кристали мраз. Токму тие кристали го прават сладоледот зрнест кога се одмрзнува и замрзнува повторно.
Производителите користат стабилизатори како каррагенан од морски алги и гуар гума за да ја зачуваат текстурата на сладоледот при транспорт.
Камерон Викс, хранбена научничка, експериментирала со додатокот на танинска киселина што е еден вид полифенол.
Под микроскопот, поголемите концентрации покажале поголеми масни глобули, што укажува на создавање мрежеста структура која го спречува спојувањето на мастите. Ова го објаснува отпорот на сладоледот кон топење течното масло од павлаката не може да истекува.
Иако сладоледот останува цврст, со текот на времето добива текстура слична на пудинг. Ова значи дека сладоледот што не се топи не е баш оној класичен сладолед што го очекуваме.
Можеби полифенолите ќе станат дополнителен стабилизатор кој ќе му помогне на сладоледот да го задржи обликот при транспорт на големи растојанија, но дали ваквиот десерт ќе се најде во нашите продавници, останува да видиме.
Извор: Index.hr
