Како и во неговите претходни филмови, Егeрс повторно ја користи светлината и сенките како примарни наративни алатки. Преку кинематографијата на Јарин Блашке, секој кадар изгледа како хипнотизирачка уметничка слика. Егeрс умешно ги комбинира текстурите, пригушените тонови и надреалните сценографски решенија за да го долови духот на германскиот експресионизам, но со модерни елементи кои додаваат свежина.
Сепак, оваа визуелна ексцентричност може да биде проблематична во некои моменти бидејќи прекумерната посветеност на стилот ја намалува емоционалната ангажираност на публиката. Додека оригиналниот Nosferatu користеше минималистички пристап за да создаде чувство на неизбежен ужас, Егeрс понекогаш преминува во претенциозност, потпирајќи се премногу на симболика наместо на наративен ритам.
Музичката подлога е една од најсилните страни на филмот. Композиторот користи минималистички хорски вокали, индустриски звуци и моменти на злокобна тишина за да создаде чувство на тензичност. Саундтракот е активен учесник во создавањето на потребниот сентимент. Како и во The Witch и The Lighthouse, Егeрс ја користи тишината како орудие, овозможувајќи му на гледачот самиот да го почувствува притисокот на тензијата.
Сценариото вешто балансира меѓу класичниот хорор-наратив и новите окултни интерпретации. Во оваа верзија, Грофот Орлок е суштество родено од древни магии и езотерични ритуали. Овој пристап додава длабочина во приказната, претворајќи го вампирот во симбол на космичката нерамнотежа и вечната осаменост.
Актерската игра е генерално издржана, но во одредени моменти премногу театрална. Главниот антагонист, со својата минималистичка, но моќна физичка експресија, остава силен впечаток, но некои од споредните ликови во обидот да ја доловат класичната експресионистичка глума преминуваат во хиперболизирана драматичност што повремено го одвлекува вниманието од основниот наратив.
Nosferatu во режија на Роберт Егeрс е сериозен омаж на оригиналот, кој успева да го задржи суптилниот хорор-елемент, а притоа воведува нови митолошки и визуелни слоеви. Филмот е хипнотички, маестрално е снимен, музички извонредно е обработен, но во некои моменти се губи во стилска преоптовареност. Сепак, оваа верзија на Nosferatu е храбар и во голема мера импресивен римејк што ќе остане запаметен како една од најзначајните хорор-адаптации во современото кино.
