Според научниците, топењето на мразот на Антарктикот го намалува притисокот врз магматските комори под ледената плоча, што предизвикува нивно ширење. Овој процес доведува до напрегање на ѕидовите на коморите и ослободување на гасови заробени во магмата, со што се зголемува можноста за вулкански ерупции. Овие ерупции ослободуваат топлина, што дополнително го забрзува топењето на површината, создавајќи разорен циклус.
Напредните модели, кои опфаќаат повеќе од 4000 симулации, покажуваат дека топењето на ледот може да ги забрза раните фази на вулкански ерупции за децении или дури векови. Во една симулација, научниците ја моделирале загубата на ледена плоча дебела 1000 метри во период од 300 години, што резултирало со значително зголемување на вулканската активност.
Вулканските ерупции под ледот можат да стопат милиони кубни метри мраз годишно, индиректно придонесувајќи за глобалното зголемување на нивото на морето. Доколку ледената покривка на западниот Антарктик целосно се стопи, нивото на морето би можело да се зголеми за околу 58 метри, потопувајќи големи крајбрежни градови како Њујорк, Токио и Шангај.
Иако се предвидува дека целосниот колапс би можел да се случи до 2300 година, повратната спрега помеѓу топењето на мразот и вулканизмот би можела да го забрза овој процес. За попрецизни предвидувања, потребни се дополнителни истражувања.
Истражувачите повлекуваат паралела со историски податоци од Андите, каде што вулканската активност се зголемила кога патагонскиот лед се стопил пред 18.000 до 35.000 години. Овој историски преседан ја потврдува врската помеѓу губењето на површинскиот мраз и зголемената вулканска активност.
Научниците нагласуваат дека овој процес трае со векови, што значи дека неговите ефекти би можеле да продолжат и ако темпото на климатските промени се успори.
